Ey Kutlu Diyardaki Sevgili,

Bilir misin sen her bahar düşen cemreyi? Hani önce havaya düşer ve kırılır soğuğu her yerin. Sen fark etmesen de canlanmaya başlar doğa. Kıpırdanır yavaş yavaş. Derken suya düşer. İçtiğin suyun bile sertliği yumuşar tüm insanların ve senin sertliğine inat. Damarlarında akan kan dahi bir başka akmaya başlar ama sen!!! Ve toprağa düşer cemre. Senin inadına yeşermeye başlar her yan... Senin kararmış yüreğinin inadına renklenir sanki kainat.

Bir çağla çiçeğinin açmasıyla gelen baharı bilir misin sevgili?.. Düşen cemreleri kendisine rehber edinir sanki o küçücük çiçekler ve her şeye, herkese inat açmaya devam eder yıllar yılı...

Oysa sevgili, kaç cemre düştü yüreğine, kaç çağla çiçeği açtı bahçende, kaç çocuk sebeplendi meyvesinden? Bir tek sen görmedin bunları, bir tek sen işitmedin bahar akşamları çağla çiçeklerine methiyeler dizen kuşları ve sen...

Biliyorum, bir gün o kutlu diyardan çıkıp gelecek, bir cemre misali düşeceksin toprağıma, çağla çiçekleriyle birlikte gonca vereceksin yüreğimde... Biliyorum! Bir bülbül misali sesleneceksin bana tüm sevginle...

Sevgili;

Bahar geçmeden gel, hazan düşmeden gel, zemheri boran kopmadan gel...

Gel sevgili; çağlalar çiçek açsın gayrı...