Sözümün sahibi...

Sanırsın reklamlarda oynayan bir hatunun yansıttığı duyguyu taşıyorum. Kızgın kumlardan serin sulara yaslanıyor bedenim. İrkiliyor ve an ile serinleyen vücudum, bir o kadar çabuk har ile alevleniyor. Halime şaşıracak kadar bile kendimde olamıyorum.

Hiç tükenmeyen bir şey olurmu sızımın sahibi ?
Yani zaman tükeniyor, gün geceye çalıyor, iki fırtta köz izmarite yapışıyor. Yaşlanıyoruz da, yahu ömür bitiyor. Bir bu sızı bitmiyor anlayacağın. Ulan ilk gün ki gibi sızlar mı her uyanışta, unutturmaz mı kendini, yalnızlık herkesle bir kaç gecelik ilişkiye girerken benim yatağımdan bir kez olsun çıkmaz mı ?

Öyle işte...

Aslında bir değişiklik yok bende. Beni bıraktığın yerin oradaki banktayım. Bilemedin bir sonraki otobüs durağında, senin mahalleye kalkan otobüslerin istikametindeki, 19 numaralı otobüsün geçtiği, kapısı hemen açılmayan vardı ya o işte.
Aynıyım derken akı karadan, alı sarıdan ayırt edemediğim hallerim olmuyor değil. Derdimle öyle bir muhabbetim var ki, kendimi ona yükmüşüm gibi hissediyorum bazen. Ben miyim yoksa o mu asıl olan bilemiyorum.

Dünya bana dönüyor anasını satayım. Ne pire için yorgan yakarım, nede kafama takarım tüm olup biteni. Ne Napolyon’a sataşırım bu parayı bulanın diye, nede meteliğe kurşun atarım. Beni aynı anda iki yerde görmüşler biri senin durak biride arkasındaki bank. Şu üstüne ismini kazıdığımız. Görenler aynı da günleri ayırt edemiyorum velhasıl gözümün nuru o reklamlardaki hatun gibiyim. Bir tek saçlarım ahenkle dans edemiyor ama etmesi için rüzgarla kapışıyorum.

Yine közle buluştu elimi yaktı meret. Gün geceye çalarken aklımda bir soru var. Ben yenimi buraya geldim, yoksa gitmemmi gerek. Sırada neresi var seni özleyeceğim. Bir sayfayı yatay çevirip küçük aralıklarla çizgiler çizmeliyim, her bir çizgiyi kesiştirerek küçük kutucuklar yapmalıyım kendime. Seni layıkıyle özlemeliyim.

Ben sana yazarım gene...