Geçenlerde neden şiir yazıyorum diye sordum kendime, neden? Şiirlerim lirik mi, güzel mi, dramatik mi, macerası ne, duruşu ne? Bir ara sordum bunları sanırım…

Ve şiirlerime bir ad taktım: Karaktersiz Şiir. Çünkü ne olduklarını, neden yazdığımı bilmiyorum… Aklıma geliyor birden, herhangi bir olay sebep oluyor. Ne zaman oluyor bile anlamıyorum, sessizce akışına bırakıyorum. Düşünüyorum arada ama yalan olmasın J

Karaktersiz Şiir derken kişi niteliği olarak algılanmasın. İçinde bol tezatlık var. Karışık duygular, bir öyle bir böyle olanlar, 5 dakikası birbirini tutmayanlar, kendine gelmeyenler , yerinde durmayanlar … Aslında bunların her kelimesi ayrı bir anlam, ayrı bir duygu bütünü. Anlayamıyor olabilirsiniz, bu normal birşey … bazen bitmeden okuduğumda kendimi çok derin bir Dünya da buluyorum… J

Son noktayı koyup tarihi attıktan sonra ruh halimi gözden geçiriyorum, şiir üstünde. Ve saniyelerin ruhum üstündeki yansımalarına tanık oluyorum. Kimi zaman ağlamaklı, kimi zaman neşeli - gerçi pek neşeli gözükmem ama - dediğim gibi kelime anlamı … J

Unutulmuş yaşamlarım, hatıralarım gün yüzüne çıkıyor… Bazen ağlıyorum … Ama kendime… Olamıyorum istediğim gibi…

Ya da saçma bir olay geçer başımdan, basit bir iş yaparım ama yürek burkan bir tablo peşimde olur zihnim oyunlarıyla cezbeder ve bir bakmışım ki değişik kuramlar karşısında yine ben, yine bir karaktersizlik…

Şu ana kadar her şiirimi yayınlamadım ama şu saatten sonra – 02.07.2012 / 18:10 – her şey şiirlerime ait olacak! Aslında bu yepyeni bir başlangıç olacak…

Şiirlerimin karaktersizliğinde buluşmak ümidiyle…



Ayşegül Tokcan

18:10-02.07.2012