Sen gitmeyecektin. Kalacaktın gözlerimde. Avuçlarımda büyüyecektin. Kışlarımın sıcaklığı olacaktın. Dolacaktın her yanıma aşk tadında. Sevda isminde seslenecektin her iki kulağıma. Her iki yönüme hem kuzeyim hem güneyim işaretlenecektin. Karşı kıyım duracaktın, dalga dalga baktığım. Sen gitmeyecektin. Kalacaktın canımda her halinle. Her davranışınla etkileyecektin öznelerimi...


Daha kaç asır sensizlikle yaşayacağım. Daha kaç mevsim sensizliği içeceğim. Yetmedi mi uzaklık? Yetmedi mi kocaman özlem? Artık yan yana gelsin yağmurlarımız. Baharlarımız renk renk açsın artık. Özledim kokunu. Özledim bana sımsıcak sarılışını. O can gülüşünü. O nazlı yürüyüşünü. O can can bakan bakışlarını. Ah, tatlı sözlerini de özledim. Bir gelsen. Gelsen ve eskisi gibi olsa aramız. Birbirine yaslansa dağlarımız. Gülsek birlikte. Aynı kalsak aynı cümlede. Aynı baksak hayata. Aramıza hüzünler hiç uğramasa diyorum artık. Anlıyor musun beni? Dahası duyuyor musun sesimi. O ses ki nefesin (olmuş).

Ama yoksun. Mavi göğümde beyaz bulut değilsin. Yeryüzümde bereketli yeşillik değilsin. Yoksun. Kayıplardasın. Boşuna çırpınıyorum. Boşuna bekliyorum yolunu. Boşuna kederleniyorum. Umutlarım gün geçtikçe azalıyor sana dair. Oysa en düşümdün EN gerçeğimde. Benliğimde atamadığım imgeydin, şiirlerime tam yakışan. Oysa bendin, kalbimde aynam diye bildiğim. Şimdi öyle çaresizim ki. Öyle sahipsiz.. ve öyle sensiz.. tam sensiz...


Evet sen gitmeyecektin. Hiç gitmeyecektin. Bitmeyecektin bende. Bende sabahlayacak, bende hayatına devam edecek, bende akşama varacaktın. Gecelerimde esen rüzgârım olacaktın. Hece hece yudumlayacaktın yıldızlarımı, ben aşk şairi tadında gelecek sabahı beklerken ikimiz için. Ah, gittin. Ardına bile bakmadan. Bir söz(cük) bile söylemeden yüzüme gittin. Gittin işte. Bunun lamı cimi elif değil. Değil işte. Değil. Olsa söylerdim...


Anladım ölüyüm senin dünyanda. Anladım beni sevmiyorsun. Hiç sevmiyorsun. Kandırma beni. Sonu(muzu) yazıyorsuz. Son olanı betimliyoruz sadece. Sadece avutuyoruz kendimize edebiyatta...

Çünkü (azıcık) sevseydin yüreğimi, değer verseydin satırlarıma kalırdın yanımda. İsteseydin beni şair, kendini mısra diye ön plana atmazdın. Severdin. Daha çok severdin; ben yarınlarına gül kokulu çiçekken. Ben senken, sen bensizliğe yelken açmazdın. Kaçmazdın...

Ve kalırdın benimle bir ömür, ne olursa olsun.







Mehmet Selim ÇİÇEK
27 Ocak 2013, 14.47, Qoser