"Her başlangıç bir Son ’dan doğar.. "



Kıştı...



Kadın uzandı , kalan son mumu da yakarak eşine baktı. Yüzünü , gözlerini , saçındaki beyazları severek ;

" Rahmet ’li Sen çok iyisin.."

dedi.



Adam soğuktan buz tutmuş dudaklarını son kez avuçlarına alarak nefesini verdi..
Kızıl bukleleri ile yanağındaki çilleri çok severdi karısının. Gülüşünü , sıcaklığını , en çok da halâ kalan çocuk yanını..



Kadın , eşinin gözlerinin içine baktı gülümsedi.. Anlamıştı sanki düşüncelerini.


" Rahmetini sevdim Senin , bereketini ömrümde. Rahmetli eş’im seni seviyorum.. "


Mum yavaş yavaş yandıkça birbirlerine baktılar.
"Son mum da eriyor .. " dedi kadın.



Erkek ilk kez gibi eşinin ellerini tuttu ve ;

" Rahmetim sensin ben ömrümü sen saydım. Biliyorum bizi kimse bulmayacak. Beni mutlu eden benim seni bulmuş olmam. İlk nefesimi Seninle almıştım , son/suz nefesimi de sende veriyorum. " dedi.



Kadın son kez kocasının yüzüne baktı gözlerinde gördü kendini. Ellerini daha da sıkı tuttu.

" Biz ölmüyoruz Biz yeniden doğuyoruz sonsuza. Biliyorum bizi bulamayacaklar. Bulamazlar , bulmasınlar da. Ben sensiz ömrün nefesini alamam. Ebediyetim senindir." dedi ve mum’ a uzandı.


Söndürdü..



Bir Ses duydu dışarıdan. Karların çok çok üzerinden.

"Sesimi duyan var mı?"

.
.
.


Duymadı..

Başını dayadı çoktan buz kesmiş vücuduna eşinin.. Ve gülümsedi Kadın gözünde iki damla yaş ile..


" Rahmetli çok iyiydi...."



Başlangıç...