[ BİR HERCAİ HİKAYESİ
Bir gün daha bitti… Ardına birazcık hüzün, gözlere birer parça nem, kalplere birkaç kırık daha bırakarak. Bir gün daha bitti… avuçlara biraz daha hayat kırıntısı , dudaklara bir nebze daha tebessüm, yüreklere bir tutam merhamet bırakarak.
Yarın da batacak güneş, ertesi gün de doğacak karanlık. Kimi zaman yıldız tozu yağacak üstümüze kimi zaman zehir yakacak genzimizi. Belki ömrümüz tazelenecek rüyalarımızda, belki uzun yollara düşeceğiz üç vakitlerde, belki de hatırlamayacağız akıbetimizi.
Böyle yazmışım bir kitap başlangıcına bir akşamüstü. Biraz siyah biraz beyaz katmışım satırlara. Bir tutam da mavi.
En sevdiğim mevsimi yaşıyor bu köhne şehir. Sonbahar. Fakat bu kez pek bir ketum pek bir haşin. Çok sertleşmiş mizacı bu sarı mevsimin. Çok zalim davranıyor ağaçlara, kaldırımlara, nemli ve yalnız banklara, sokak çocuklarına… Yazdan intikamını alırmışçasına.
Hava keskin, caddeler ıslak. Sema tuhaf bir kızıllığa bürünmüş. Sanki müstehcen bir şey duymuşçasına yanakları kızarmış. Dolmuş gözleri ağladı ağlayacak.
Her şey aynı gibi sanki. Birkaç yaşanmamışlık yaşamışım, zaman ağaçlardan biraz pembe benden de biraz pembe aşırmış, biraz daha arsızlaşmış rüzgâr, hayatı yaşar değil de idare eder olmuşum. Ha bir de; çiğerlerimi yakan o koku değişmiş. Önceden deniz kokardı, Süleymaniye kokardı, şekerli yoğurt kokardı, kardelen kokardı. Şimdi her yer hercai kokuyor. Kardelene ihanet etmiş hercai. Zalim hercai. Boynu bükük, kalbi kırık yaz çiçeği hercai kokuyor her yer. Çiğerlerim donuyor.
Bir şair sesi beliriyor kulaklarımda. Kararlı bir şair sesi:

‘hercai
kaç kırık kalp bıraktın
kaç yarım sevda
kaç damla gözyaşı
boynu bükük kaç kardelen
dönüp baktın mı hercai’

öyle deme be şair
her hercai zalim değildir
kardelen kızar belki
ama
bari sen anla
bu masum bir hercainin hikayesidir.







italik ]