Paylaşmak, güzeli, iyiyi en önemlisi sevgiyi paylaşmak… Bu artık günümüzde değerini öyle yitirdi ki. Şimdilerde artık dertler bile paylaşılamaz hale geldi. İyi gün var kötü gün var hayatta. Nedense şimdilerde artık eksiklikler, yetersizlikler konu edilip gizliden gizliye hatta genelde ayan beyan tartışılır oldu. Nedense başarılar, mutluluklar hep göz ardı edilip nerede bir eksiklik, yetersizlik varsa ehemmiyetle üzerinde duruluyor. Hele ki kişilerin özeli bir merak konusu hale geldi; bu da güven duygusunun yitirilmesine sebebiyet veriyor; dolayısıyla da insan ilişkileri zedelenir oldu. Oysa dostluk ve inanç sarsıldığında bireysel dolayısıyla da toplumsal yıkım başlıyor. Samimiyeti de göz ardı etmemek lazım. Bu belki bir serzeniş ama ne yazık ki gerçek.
İnsanları kendi silahıyla vurmak, arkadan konuşup yüzüne gülmek dini açıdan da çok sakıncalı. Bu ne insanlığa ne de hakkaniyete sığar. Değerler kaybetmek için değil korumak içindir çünkü bizi biz yapan ve sahip olduğumuz yegâne öğelerdir
Güzel ahlak samimiyette saklıdır, vicdan gerektirir ve manevi duygularla eş değerdir ki.
Para, makam ve pek çok maddi getiri unsurunun kişiye daha iyi yaşam koşulları sağladığı bir gerçek ama özümüzü korumak aslolan. Maddiyat geçici bir mülkiyet ama manevi değerler ve inanç ebediyete kadar sahip olacağımız ulvi erdemler; onları korumak ve benliğimizde saklamak da bize düşüyor.