“Dermişim” gibi ucube bir sözcük dilden dile dolaştı memlekette. Der misin, demez misin?Yer misin, yemez misin? Hem derim, hem yerim kime ne? Neyi derim, neyi yerim bilmem. Ancak bir cümlenin sonunda veya evvelinde dermişim gibi doğuştan sakat, anlamda kopuk bir güncel aforozik kelimenin gölgesi altında serinlemem mümkün değil –dermişim- sevgili okuyucu? Nasıl ama? İğreti durmadı, eğreti durdu. Her cümlenin bitişinde yarı lakayt, yarı şaka bir halde -dermişim- gibi gıcık bir kelime; Aralık kadar soğuk, bir katil kadar hissiz. Dermişim canlar. Şaka şaka demem bir daha. Nasıl da bulurlar ve de nasıl da dilden dile yayarlar anlamak mümkün değildir? Kontrol mekanizması yok mudur memlekette, takip eden, uyaran? Dildeki bozulma topluma direk sirayet eder, hemen akseder. Bizden hatırlatması. Sonra kalkıp da; “ne oluyor bu gençlere” diye hariçten gazel okumayın. Yanlışları, memleketin her yerinde genel kabul görürse, yazılı ve görsel medyada uluorta yazılırsa, konuşulursa netice bu olur. İlkin dil bozuldu. Sonrası çorap söküğü gibi geldi.