Allah’ın kudretli ve büyük gücüyle selamlıyorum seni meselci.

İyi olmana duacıyım.

Dualarımda her zaman yerin var ve ayrıdır varlığın dilimde.

Beni soracaksan, ki hiç sormuyorsun, bazen iyi bazen çok kötüyüm. Yani çok iyi olamıyorum. Belki hayat zor. Belki yaşamak zorlaşmış. Belki insanlar gıcık. Belki üzeri üzerime belalar geliyor. Belki şansımdan yana bahtım kara. Belki de benden kaynaklanıyor her şey. Kesin şundandır diyemem...

Her şeyden kuşkulanıyorum. Apartman dairesinde yaşayanların samimi olmadıklarını görüyorum. Eve kapanıyorlar. Üst katta oturanlar, alt katında oturanların hesabını yapmıyor. Ve alt katta evine hapsolan, üst katta ne oluyor ne olmuyor merak etmiyor. Herkes birbirine yabancı aynı apartmanı paylaşmalarına rağmen. Bu canımı sıkıyor. Bu duruma mantıklı çözümler getiremiyorum meselci. Varsa bir çözüm yolun, bana yazarsan bahtiyar olacağım...


’’Tamam haklısın böylesi konularda kafanı yormaman gerektiğini’’, bana mırıldandığından adım gibi eminim. Ama yapamıyorum. Ama duyarsız kalamıyorum şahitlik ettiğim ya da doğru bulmadığım havadislerden...


Yapım gereği olumsuzluklara karşı susamıyorum. Beni iyi bilir, iyi tanırsın. Şiirde de böyleyim. Sık sık yazarım. Acayip okurum. Fazla da düşünürüm. Yani boş durmam. Yani kabuğuma çekilip dünyaya elveda demem. Önemserim olup biteni...


Aynen bu mektupta ve/ya birçok mektupta seni önemsediğim gibi. Seni ihmal etmiyorum. İstesem de edemem. Dostluk eli, benim için bin hazineden değerlidir. Ve insanlık da benim için en vazife edindiğim huyumdur...


Selametle kal diğer yanım, sol yanım....