Tek saf kalabildiğim yer ruhum. Denize açtım her gece, ağlar ve güler
dalgalarla savaştım, kimsede dinlemedi ilk aşkıma nasıl sarıldığımı, yalanlarla kandırdım
üretken sevdalarımı. Sesimin teni değişti aşka başkaldırıda, yine yalan söyledi ey sevgili
kanayan bir çocukluk anısında.




Gir, özümün derinliklerine açsın sevdasını bana ama
ürkeğimdir, ayrılıkta ’da aşık. Bana öğretsin ay ışığında arınmayı, sevişsin bakire
kalarak, günahları ne bana nede ona yazılsın. Çözün iplerimi ve gönderin bana o kadını. Ama
sevda aksın gözlerinde çünkü acılar halen bedenimde.




Yitik yaşarım eğer sensizde yaşarsam. Tutunurum müziğin acılarınla
savaşanlarına. Boşluğun kendinden habersiz yolculuğuna tutmuşum ışığını vuran
cennetine, yoksullara selam veririm isyan eden hayatlarında ve ne olur onları ’da tanı ve
karış yazarların bize öğrettiği şiirlere.



Bu bakireliğin ilk günlerinde batakhanedeki yakınlarını gör ve şehvetin
ruhlarına verdiği karanlıklarını al. Şimdi dön ailene, sevgilerini tut gönder yeraltındaki nice
ölümlere. Bak halen saf’sın yardım saçlarının doğallığına karıştırdı güzelliğini, özlüyorum...



Çiğ tanelerim ne zaman geleceği gördüyse gerginlik kalbinde geri
çevrildi. Yapma ışığını kapatıp ulaşmamı engelleme acılarım ve yine acılarım...
Suya değdiği yerde doğallık olgunlaştırdı beni, yaşıtlarımın büyüğü
oldum, bir baş birde yaşlı adam birde sokak çocuklarını unutma ben acılara alışığım onlara
dağıt sevgi iksirini kokularını sar anne gibi çünkü halen bakiresin. Ve kalbim geri dön
konuşmalarına ihtiyacım var.Mutluluğu gizle ne olur bana iyi gelmiyor. Kimin nerede acısı
varsa gönder gizemiyle ve dikkat et (kötülük) halen ellerinde...



BÜLENT YALÇINKAYA