"Hani biriyle tanışırsın, çevrende görmeye alıştığın insanlardan çok farklı biri….
Öyle biri ki her şeyi bambaşka bir gözle görür ve seni de bakış açını değiştirmeye yöneltir.
Dünyaya onun gözleriyle bakmaya başlarsın. İçine ve dışına da. Etkilenirsin.
Etkilenmek ne kelime, büyüsüne kapılırsın.
Gene de ilk başlarda araya bir mesafe koyabileceğini, yüreğini kontrol altında tutabileceğini zannedersin.......
Oysa rüzgâr sandığın fırtınadır.
Sınır sandığın yer oynak ve kaygan bir zemindir.
Bir bakmışsın, farkında bile olmadan açılmış, karadan uzaklaşmışsın.
Okyanusun tam ortasındasın..."

Elif Şafak

Ne kadarda güzel anlatmış Elif şafak okyanusun ortasında kalmayı;

Yaşanılan hayat içinde bazen öyle yalnız hissedersin iki kendinizi, dört duvar arasına hapsedilip kaldığınızı ve ruhunuzun çığlıklarını duyulmadığını farkedersiniz,bir ses duymak istersiniz yada,en yakınındakiler en sevdiklerinin zamanla nasıl değiştiğini ,farkedersiniz,sizi sarmıyor sizin içinizi ısıtmıyorsunuz.

Bir boşluktasınızdır.Yeni bir hayata başlamak için bir otobüse binip bu diyarlardan gitmek istersiniz.Ve bir gün hiç tanımadığınız uzaklardaki bir çıkıp geliverir,o boşluğunuzdan dalıp içinize dalar,sizi sizden alıp çalar ,duaları olursun önceleri, bir tanesi olursun halbuki bu içindeki susuz kaldığın çölde gördüğün bir seraptır.

İşte camdan olan kırılmış ve bin parçaya bölünmüştür,yüreğin binlerce cam kırıkları ile doludur.Acıtan cam kırıkları değil kırılan gururunun acısıdır.

Gecenin ıssız ve sessiz kucağında, buruk bir öyleyişle matem tutan gözlerin, gözlerinin hasretinde hüzün yağmurı yağar durmaksızın.İçindeki çölün ateşini söndürmek için..

İki ayrı nehirden akıp
Yanlış zamanda yanlış bir okyanusa aktığının artık farkındasın.

Ferdoğan