Erkek çocuklar arasında kızlara yakınlık duymak, onlarla oynamak, onlarla arkadaşlık etmek küçümsenilen bir davranıştı. Öyle yerleşmişti ki çocuklar arasında; erkekler erkeklerle arkadaşlık eder, kızlar kızlarla. Eh! Kızlardan uzak durursak bu eleştirilerden kurtulabilirdik. Ancak öğretmenin bayan olması karşısında yapabileceğimiz bir şey yoktu. “Bunun öğretmeni kız öğretmen!” diye küçümserlerdi beni başkalarına karşı. Mahcup olur, utanırdım.

Bu öğretmenimle ilkokulun ilk dört sınıfında birlikteydik. Utansam da hayranlık duyardım o zamanki aklımla. Çünkü her şeyi bilirdi. Ne sorsak yanıtını alırdık.

Bir ilkokul öğrencisinin böyle bir soru nasıl aklına gelir bilinmez ama bir tarih dersinde Romalılar ve Hıristiyanlığın doğuşu konusu işlenirken bir arkadaşımız öğretmenimize “Öğretmenim, Hıristiyanlığın esasları nelerdir?” diye sormuştu. Nasıl ki İslam’ın 5 esası varsa Hıristiyanlığın da olmalıydı.

Onu da yanıtlamıştı öğretmenimiz. Nasıl yanıtladığı tam olarak aklımda kalmadıysa da Hıristiyanlığın daha sonra bozulduğu, dolayısıyla esaslarının da ilk zamanlarda İslam’ın 5 esasından pek farkı olmadığı şeklinde cevapladığını tahmin ediyorum.

Sınıfın en iyilerinden değildim veya kendim o zamanki aklımla öyle hissederdim. Karnemde hiç pekiyi olmazdı. Daha sonraki yıllarda da asla anlayamadığım şu olurdu ki, bilmediklerini bana soran çocukların bile notları hep benden iyi olurdu. Zaman zaman sürpriz bir şekilde kimsenin bilemediği soruları bilir, öğretmeni de arkadaşlarımı da şaşırtırdım. Fakat bunlar hiçbir zaman karneme yansımazdı.

Bir defasında gönüllü olarak şiirler okunurken kitabımızda olmayan, belki başka bir kitapta görüp ezberlediğim bir şiiri okumuştum. Çok hoşuna gitmişti öğretmenimin. Şairi tabi ki aklımda kalmadı. Zaten şair kelimesinin anlamını da bilmezdik çocuk aklımızla. Şiirin aklımda kalan kısımları veya tamamı aşağıdadır;

Bana sağı ve solu
Okula giden yolu
Öğretir öğretmenim

Okumayı yazmayı
Günü haftayı ayı
Öğretir öğretmenim.

Bana bilgi verirsin
Derse ilgi verirsin
Sevgili öğretmenim.

Bir anımı hiç unutmam ki, bir dönemin sonunda okulun bahçesinde yapılan bir veda töreninde öğretmenimiz şiir okumak isteyenlerin okumasını rica etmişti. Kimseden ses çıkmayınca benim yanıma gelmiş ve “Sen okumak ister misin?” diye sormuştu.

O an aklımda şiir yoktu. O zamanki aklımla başka bir öğrenciden değil de doğruca benden böyle bir şey istemesinin anlamını çıkartamamıştım ama hem sıkılmış hem de çok mutlu olmuştum. Bunun sebebi belli ki daha önceleri okuduğum yukarıdaki şiirdi.

Okula giderken geçtiğimiz fındık bahçelerinden rengârenk çiçeklerden toplar, öğretmenimize götürürdük. Tatlı bir gülüş ve ardından “teşekkür ederim” diyerek alırdı öğretmenim. Bu kokusu bile olmayan ve bahçelerde bol bulunan çiçeklerin onları neden bu kadar mutlu ettiğini anlamazdım o zamanki aklımla. Ama belli ki onları mutlu eden çiçekler değil, kendisine uzanan minik eller ve sevgi ile bakan minik gözlerdi.

Hiç unutamadığım bir anım vardı o zamanlardan. Bir sabah bir arkadaşım elimdeki çiçeği görünce benden istemişti. Öğretmenime vereceğimi söyleyince o da zaten öğretmene vermek için istediğini söylemiş ve ben de hiç düşünmeden ona vermiştim. Bunu ablama anlattığımda bana çok kızmıştı. “Öğretmenin gözüne o girecek” demişti.

O sıralarda merhum Babaannem öğretmenimin bebekliğini hatırlardı. Kundak bebeği iken bir kayık yolculuğunda kucağına aldığını söylerdi.

Dördüncü sınıftan sonra okuldan ayrıldı bu öğretmenim. Duyduğuma göre evlenmişti. Şu an yaşayıp yaşamadığını bilmiyorum ama eğer yaşadığını bilsem ve tabi ki yerini yurdunu bulabilsem o değerli ellerini öpmeyi çok isterdim.

Bir de sevgiden karşılık beklemeyen, “İster benden olsun, ister başkasının eliyle olsun, çiçekler öğretmenime gitsin ve onu mutlu etsin yeter.” görüşündeki, kin, nefret, kıskançlık, fesat ve sevgilerden karşılık bekleme konusunda eğitilmemiş o tertemiz kalbin geri gelmesini ne kadar isterdim.

Aslında bunu herkes için isterdim.

(devam edecek)

(25.03.2007)

Kadir Tozlu