Gecenin bir vakti ve bilmem saat kaç?Bense, herkesin bir köşeye çekilmesini bekler ve karanlığın kuytusunda yalnızlığımın duvarını örerim..Herkes geçer gider ansızın önümdeki kaldırımlardan ..Bir telaş bazen ve belki de bir heyecan .Ne olursa olsun, insan yine de o insan . Aldırış bile etmem bazen; ne doğan güneşe ne de önümden geçip gidene...
Gecenin bir vakti ve örmeye devam ederim yalnızlığımın duvarını.Güneş doğmadan yetişmeli sabaha ve gözlerini açmalı kızıllığında gökyüzünün..Güneş doğduğunda eriyip de yüreğime saplanmamalı. . Öyle bir saatte çalışmalıyım ki içinde isyan edişler ve sevmediğim gidişler olmamalı..Düşmanlarım uykuda olmalı ve uyanıp da duvarımı taşlayıp, yıkmamalı..
Gecenin bir vakti ve örmüşümdür yalnızlığımın duvarını yüreğimin derinliklerinde yudum yudum boğulan...Sona gelmiştir artık ve bir renk lazımdır boyamak için o kapkara duvarları.Düşündüm de hangisidir bu yalnızlığın sessizliğini bozacak o renk.Düşündüm de aklıma neler gelmedi ki .Rengi olan her şey ben de varım der gibi gecenin karanlığına isyan etti .
Sen de vardın hayatın tüm çıkmaz sokalarıyla .Belli ki sen de duvar örmüşsün benim ördüğüm gibi.Sen de istemişsin kurtulmayı insanların seni geceye hapseden hallerinden.
Gel ve renklensin hayatımız senle.Olalım her şeyden uzak hem de çok uzak..Olacaksan bile yalnızlığın kuytusunda birlikte olalım.Ve yaşayacaksan,dolaşacaksan karanlığın elçisi çıkmaz sokaklarda beraber yaşayalım,dolaşalım...
Gecenin bir vakti duvar öreceksen çamur yerine bedenimi koy ve asacaksan perde yerine kefenimi as.Boyamak istersen yalnızlığın duvarını damarlarımdaki kızıllığı al....!