Onca zaman sonra yazmak için oturduğumda aslında yazının bunu hak etmediğini görmek az mutlu oluyor,yazamıyordum.

Üste çıkmak değil,bir şeylerin ters gitmesi ve bir daha istediğin gibi olamayacağı paranoyası,duvarları yumruklamak,bisikleti tekmelemek,yorganın uçlarını ısırmak...bunları sürekli yapar bir halde olmak,aslında öyle görmek,ne kadar gördüğünle alakalı biraz da,hiç olmadığı kadar sakin olmak.



Neyi bekliyorsun ki.bu kadar azılıyken gerçekler.ben elimi bile sürmediğim güzel şeylerin,nasıl bir şeyler olduğunu bilemedim.güzelsin.


Sevgi her şeyin kaynağı ve tüm kötü şeyler aslında bir çeşit sevgi.seni seviyorsam ,kötü şeyler düşünüyorum;kötü şeyler düşünüyorsam aslında seviyorumdur.

Yargılamak,kelimelerin iç seslerini duymak.hakikati görmek demek.bağırır ve söverken dişlerimi gösterirken aslında beyazın ne kadar kirli olduğunu görmeni istiyorum.

Yazdıklarımız bizi yansıtır,evet normal insanlarda bu böyledir,aslında kelimelere tahakküm etmiş kişiler kendisini yazmaz yazsa da artık o değillerdir.

Yaşam sıcak bir yataktan çıkınca,elini yüzünü yıkayıncaya kadar pembedir.sonra kir,egzoz,pas ve kakofoni.