Sevgilim affet beni...


Bir keresinde çok kırılmıştım, canım çok acımıştı.

İşte o zaman ben ilk defa birinin canını yakmak istedim,

hem nasıl hem nasıl...



Sonra ona öyle bir sustum ki O"nunla birlikte benim de canım yandı...

Ve bir söz verdim kendime bir daha kimseye susmak yok,

isterlerse acıtsınlar canımı karşılık vermek yok... yok yok...



...



Sonra diğeri geldi...

Ve ben ona öyle bir gülümsedim ki, içimi ona ayna yaparak,

olduğum gibi ve hiç kaçmayarak... Onu da içine alarak...


Hataydı biliyorum...



Bazen olmayacağını bile bile

kendin olmak istiyorsun birinde işte...



...



Biliyorum sevgilim, biliyorum...

Sen demiştin, serilme kimsenin önüne...

Ne kendini ne de karşındakini savunmasız bırakma diye...



Ne diyebilirim ki, insan özlüyor işte özgürlüğünü,

içindeki canı serbest bırakıp çağlayıp-mutlu olmayı...

Hatta en keyifli anlarında bir duvara toslamayı...


...



Sevgilim affet beni,

bir daha senden başka ateşe elimi uzatmayacağım...



Bir daha yalancı g/özlere ve yabancı dudaklara mı, asla...


b/akmayacağım...


.
.



" üzgünüm, sende kalanlarım için... ben razı olsam da gidişine, sen hazır değildin belli -ki evet, hayat gereksiz tekrarlardan ibaret sevgilim ne yazık ki... tekrarı olmayanı bulup- onunla bir olman dileğiyle, elim hep yüreğinde..."



ekimgelmişbenhalamayıstayım/dnzc_2012