Çocuk Olabilmek…

Kırk yedi yaşında çocuk olmak. İmkânsız görünüyor dimi? Bana da imkânsız gelirdi ama değilmiş. Varmış imkânı ve olabiliyormuş.

Anne ve babamın tek çocuğu olma şansım sadece iki yıl sürmüş. Kardeşim doğmuş hemen, acelesi neyse? Tabi ki doğal olarak o iki yılı hatırlamam olanaksız. Mutlaka bazı dönemlerde annem ve babamla baş başa kalmışlığımız vardır. On yedi yaşında evlendikten sonra hiç onlarla tek başıma olamadım. Her zaman çocuklarım ya da eşim vardı yanımızda. Bundan şikâyet ettiğim yok. Sakın yanlış anlamayın. Ruhumun ihtiyacı varmış ve ben farkında değilmişim.

Kızımın düğününden sonra babam ve annemle yazlığımıza gitmeye karar verdik. Çok yorulmuştum ve dinlenmeye ihtiyacım vardı. Birazda emir vaki oldu. Apar topar hazırlanıp yola çıktık. Laptopumu da yanıma almıştım tabi. Sözde vınım vardı fakat emanet verdiğim kişi kırık getirdiğinden haberim olmadığı için internete girebileceğimi sanıyorum. İlk gün evi temizleyip akşam yemeğini yedikten sonra fark ettim ama iş işten geçmişti. Babam söylendiğimi duyunca ( üzülme kızım yarın hemen eve internet bağlatırım ) dedi. Bir haftalık tatil için değmeyeceğini söyledim. Türkü aşığı olan babama laptopum da kayıtlı türküleri açtım. Bir anda mest oldu. Türkülere eşlik ederek bir süre dinledik.

Çocukluğumdan bir anım canlanmıştı gözlerimde. Evimiz sobalıydı. Televizyon henüz Türküye de yoktu. Radyo dinlerdik. Sık sık elektrikler kesilirdi. Erkenden yatar yan yana odalarımızdan türkü söylerdik. Babam büyükten küçüğe doğru sıraya koymuştu. Bunu hatırlattığımda bu gecede sırayla türkü söylemeye karar verdik. Tek eksik kardeşimdi.

İlk türkü babamındı. Çok sevdiği bir türküyü söylemeye başladı.

DOLAŞ DELİ GÖNÜL


Beyhude süs verme kendi kendine
Dolaş deli gönül sana da kalmaz
Bir gün düşeceksin felek bendine
Dolaş deli gönül sana da kalmaz

Beyhani’yem bu dert bana firkattir
Dünyanın dertleri benden ıraktır
Toprak hepimize son bir duraktır
Dolaş deli gönül sana da kalmaz
________________________Aşık Beyhani

Ardından annem başladı.

Değme Tabip

Değme Tabip Sızılıyor
Yaralarım yaralarım
El Değdikçe Bozuluyor
Yarlarım yaralarım

Hangi Avcı Vurdu Beni
Akıttı Sinemden Kanı
Hiçbir Doktor Sarmaz Bunu
Yaralarım yaralarım

Bitmiyor Gönlümün Yası
Dünya Yalancı Dünyası
Yaram Kerbela Yarası
Yaralarım Yaralarım

Mahzuni Feryadım Bitmez
Hayali Gözümden Gitmez
Merhem Sarsam Sargı Tutmaz
Yaralarım Yaralarım
_____________________Aşık Mahsuni Şerif

Sıra bana gelmişti.

Şu Yüce Dağları Duman Kaplamış

Şu yüce dağları duman kaplamış
Yine mi gurbetten kara haber var
Seher vakti bur da kimler ağlamış
Çimenler üstünde gözyaşları var

Ufukta iz gördüm kızıl bayraktan
Bulutlar nem almış yeşil yapraktan
Bir kız ağlar sesi gelir uzaktan
Yine mi gurbetten kara haber var

Gönlümüz gam alır böyle günlerde
Önüme çektiler bir siyah perde
Yar senin aşkınla tutuldum derde
Yine mi gurbetten kara haber var

____________________Ali Ekber Çiçek

Kaldığım yedi gece sırayla türküler söyleyerek uyudum. Her gece çocukluğuma geri dönüyordum. Oturup onlarla dertleşebilmek, beraber ağlamak beraber gülmek öğle mutlu ediyordu ki beni.

Saçlarımı canımı acıtmıyor diye sadece babama taratırdım. Ben bunu unutmuştum. Denizden döndüğümüzde duştan sonra tarağı eline almıştı ve dizlerinin önüne oturttu beni. Yine saçlarımı tarıyordu. Gerçektende hiç canım acımıyordu. Sanki saçlarımı taramıyor okşuyordu. Sevgi doluydu, sıcacıktı elleri. Babam taradıkça huzur doluyordu içim. Başımı annemin dizlerine koymak nasıl güzeldi anlatamam. Anne kokusu bir başka, onun şefkatini iliklerime kadar hissediyordum.

Yeniden bir bebektim sanki. Uyurken sırayla kalkıp üstümü örtüyorlardı. Sevdiğim yemekler pişiyor, çarşıdan sadece benim sevdiklerim alınıyordu.
Bense halimden memnun şımardıkça şımarıyordum. Yeniden çocuk olmanın tadını sonuna kadar yaşıyordum. Sadece ama sadece annem ve babam bana aitti.

Son gece yemeğimizi yemiş, sohbet edip yine türküler söylüyorduk. Babam hırkasının cebinde bir şey olduğunu ve onu getirmemi istedi. İki cebine de aynı anda elimi sokup bakacakmışım. Gittiğimde ellerimi cebine soktuğumda içim titredi, tüylerim diken diken oldu ve gözlerim doldu. Bir cebinde kırmızı bir karanfil, diğerinde ise şemsiye çikolata vardı. İkisi de arkamdan gelip öğle bir sıkı sarıldılar ki. Hem ağlayıp hem gülüyorduk. Çocukluğumda babam akşam olunca onlarsız eve gelemezdi. Unutmamış ve bu sürprizle beni çok ama çok mutlu etmişlerdi.

Canım annem, canım babam;

Bana yeniden çocukluğumu yaşattığınız için, iyi ki benim annem ve babam olduğunuz için çok şanslıyım ve çok mutluyum. Allah sizleri başımdan eksik etmesin. Sizleri çok seviyorum…

11.09.2012__________Seher_Yeli

Not: Babamla ve kardeşlerimle beraber seslendirdiğimiz türküleri ekledim. Kardeşlerimsiz olmasına gönlüm el vermedi.