Tutma kendini

Bırak süzülsün gözpınarlarında biriken yaşlar

Biriktirme acılarını masum yüreğinde

Acizlik değil su serpmek yaşanmışlıklara

Ağlamak ayıp değil, utanma…







" Doğuştan şanslıdır kimileri. Kimileri ise yenik başlamıştır hayat yarışına...Arkasına baktığında bulamaz kimseyi. Ayağı takılır fırlatılmış bir taş parçasına, düşer… Canı yanar belki ama kalbinin sızısı baskındır bedeninin yangısına... Kolundan tutup kaldıracak bir yüz bulamamanın ezikliğiyle kıvranır olduğu yerde… Final çizgisine takılır gözü, bir tek kendisi kalmıştır o çizgiden geçemeyen... Alaycı bakışlara maruz kalır benliği. Zerre kadar gücü kalmamıştır şimdi... Kendinden geçerken kibirli siluetler bir çizik daha atar
yarayla dost olmuş yüreğine…


Kendisine geldiğinde lanet eder güçsüzlüğüne... Hiç kimseden medet ummadan, kendi hamuruyla yoğrularak bir yerlere gelemez mi insan? "Birlikten kuvvet doğar" sözünü anımsar, dudağının kenarında ezik bir gülümsemeyle... Peki hayata gözlerini açtığında kimseyi bulamadıysa yanında? Öksüz yetim kalbiyle sabahlamışsa köprü altlarında? Arkasını dayayacak bir dayısı, sırtını sıvazlayacak bir teyzesi hiç olmamışsa...İşte o zaman neden hayata 1-0 yenik başladığını anımsar çıkmazların ortasında... Kalkmaya çalışır düştüğü yerden kendi çabasıyla,
çaresiz yalnızlığında acının soğuk terlerini akıtarak... "


Sorgular hayatı ve insanların iki yüzlülüğünü düşünür çoğu zaman... Melekler vardı hani dertlilerin omzunda, onlara yardıma koşan... Tutacak el beklerken, hor görmüştü herkes onu... Kirli yüzünde ışıl ışıl parlayan gözlerine bakamamıştı kimse... Baksalardı görürlerdi az da olsa umut kıvılcımlarının alevlendiğini...
saf kalbinde yeşermeyi bekleyen tomurcukların gizlendiğini..."








Hata sende değil, suçlama kendini

Ve sorgulama geçmişindeki kahroluşlarının sebebini

Keşkelerle yaşamak yarınlarını uçurumdan atar

İpini bırak avucunda sımsıkı tuttuğun hatıralarının

Süzülsün gökyüzünde, kuşlar kadar özgür kalarak...