Yoksun..
yine yoksun…
Sensizliğin son noktasındayım.
Acı bir haber gelmişcesine çaldın kapıyı yokluk,bilseydim açar mıydım!!!Buyur eder miydim!!!Etmemekte olmaz ki ?Doldun kan kokusu gibi içeriye...Ama misafir perverim,dimdik ayakta gururla seni ağırlarım.

Yokluk hep aynı mı?.
Severken ne kadar cesurdum,yokluğunda ise korkak...
Bu yokluk yok olmak değilmiş,inadına bütün olmakmış.yok/sun ama var/sın...Ne garip,varken bulamazdım... seni...şimdi yokluğunda her köşeye sinmişsin is kokusu gibi,

Ey yokluk, bu kadar meraklı mısın bende kalmaya?...
Artık yokluk evini kim görmeye gelir?Geldin kondun omuzlarıma...Bazen durup karşıdan seyrediyorum,yokluğunu...Kimse görmesede yokluğunu, görebiliyorum ...Gene gelip konuyorsun bir kelebek gibi yüreğime...evime...ve anlıyorum ki yokluğunda bulacağım seni..sen varken bu kadar özlemiyordum,bu kadar beklemiyordum..yokluğunda bitmeyen umut var..ne garip,

Ve anladım ki:
Yokluğunda buldum seni..
Yokluğun dipsiz bir uçurum,düşüyorum ama varamadım hala yere!!! Divanen oldum ,tiryakin oldum şimdiden yokluk,nasibimmiş bugün.
Her saniye..
Her saat..
Yokluğun vuruyor..bedene..
teslimim yokluğuna,
yenildim yokluğuna,
artık kelepçeliyim.


Gelemiyorum ki,
Kopamıyorum ki,
Meleğin"dim ya,şimdi yokluğunda uçuyorum,
Meleklerde acı çekermiş öğrendim sonunda.Ve yine anladım ki,yokluğunda huzur bulacağım.
aramızda kalsın ama..artık yokluk bizim için var..yokluğun sevgilim oldu.varlığın sığmazken yüreğime,yokluğun iki beden bol geldi..

Ve bildim ki;
YOKSUN
ve yine bildim ki;
YOKUM...