İstiklaldeki işlerimi bitirmiş eve dönmek için Taksimdeki otobüs duraklarına gitmiştim. Burası bineceğim otobüsün ilk durağıydı. Otobüsün şöfürü kapıyı açmış kendisi dışarda sigara içiyordu. Otobüse binenler akbili basıp yavaşça boş yerlere geçiyordu. Ben de otobüse binmiş orta taraflarda bir yere oturmuştum. Otobüsün kalkmasına yaklaşık 10 dakika vardı. İnsanlar yavaş yavaş otobüsü doldurmaya başlamıştı. Benden 5 dakika sonra otobüse 20li yaşlarda gür sakallı, beyaz tenli bir genç bindi. Sırtında siyah ince uzun bir şey asılıydı. İçindeki ney olmalıydı. Genç iki sıra arkama oturdu. Şoför ikinci sigarasını da bitirince bindi otobüse. Otobüs hareket etmeye başlamıştı.


Bir ya da iki durak geçmişti. Arkadan aniden bir ney sesi gelmeye başladı. O genç sırtındaki neyi çıkarmış üflemeye başlamıştı. Güzel üflüyordu. Herkes şaşkın şaşkın ona bakıyordu. Ama çocuk bu şaşkın bakışları görmüyor kendini sadece üflediği neye veriyordu. Mest olmuştum.


Sağ çaprazımda oturan orta yaşlarda, sarışın bir kadın ilginç bir tepki vermişti. Otobüs sessizce gencin üflediği neyi dinlerken o ’ Burda yolculuk yapıyoruz, sizi dinlemek zorunda mıyız? Lütfen keser misiniz şunu ’ diyordu. Ona katılan bir iki kişi daha olmuştu. O grup kendi aralarında bu durumu eleştiriyor, bu durumu kendi haklarına saygısızlık olarak kabul ediyorlardı. İçimden onlara -susun!- diye bağırmak, bir güzel nutuk atmak, hatta onları otobüsden indirmek geçiyordu. Ama bişey demiyordum. Genç ise onları duymuyordu. Üflemeye devam etti. Mırıldanmalara kulak asmıyordu. Çocuğa karşı müthiş bir saygı oluşmuştu içimde. Duruşunu hiç bozmamıştı. Üflemeye devam etti. Bir müddet sonra üflemeyi bıraktı ve kapalı olan gözlerini açtı. Otobüsdeki bazı kişiler alkışladı genci. Bu alkışlar sarışın kadını daha da sinirlendirmişti. Gence bakarak ’ Sen bizi insan yerine koymuyor musun? Senin tıngırtını dinledik burda. Cevap da vermiyorsun. Saygısız’ dedi. Çocuk bir iki saniye şaşkın şaşkın baktıktan sonra el kol işaretleri yapmaya başladı. Dilsizdi sanırım. Ve muhtemelen sağırdı da. Sarışın kadın bunu farkedince hemen önüne döndü. Heralde söylediklerine pişmandı. Kızarmıştı. Ama özürde dilemiyordu. Bir durak sonrada kızgın bir şekilde indi otobüsten.


Genç sağır ve dilsizdi. Ama muhteşen üflemişti neyi. Duymadan nasıl yapabilirdi bunu. Aklım almıyordu. İneceğim durağa kadar hep bunu düşündüm. Kendimden utandım. Yaşadığım hayattan. Ney üfleyen genç benden küçüktü ama gidip elini öpmek istiyordum. Basit bir otobüs yolculuğunda sen ne yaptın bana böyle? demek istiyordum.

İneceğim durak yaklaşmıştı. Yerimden kalktım orta kapıya yaklaştım. Arka kapının önünde de o genç vardı. Aynı durakta inecektik. Konuşmak istiyordum onunla ama onun dilini bilmiyordum. Anlaşamazdık.

Durağa gelince indik. Genç hemen iki kişinin yanına gitti bende o sırada arkamı dönmüş yürüyordum. Konuşma sesleri duymuştum arkamdan. Dönüp baktığımda gencin arkadaşlarıyla konuştuğunu gördüm. İçimde garip bir his vardı. Kızgınlık, aldatılmışlık ama yine de hala bir saygı vardı içimde gence karşı. Bir hevesle yanlarına gittim.

Selamün Aleyküm Gençler

Otobüsde ney çalan genç cevap verdi.

Aleyküm selam abi

Bu beni sinirlendirmişti. Az önce otobüste sağır ve dilsiz olduğuna herkesi inandırmıştı. Onların içinde ben de vardım. Ama şimdi karşımda durmuş bana cevap veriyordu. Bu sinirle hal hatır sormadan direk mevzuya girdim.

Az önce indiğin otobüsde bende vardım. Çok güzel üfledin neye. O şirret kadına aldırmadan hem de. Ama üfledikten sonra kadına beden diliyle cevap verdin. Hepimiz seni sağır ve dilsiz sandık ama değilsin. Neden böyle birşey yaptın?

Genç sözlerime gülümsemişti. Daha da sinirlendirmişti bu beni. Genç konuşmaya başladı.

Güzel abicim ben kimseyi kandırmadım. Orda bir sağır vardı. Ama ben değildim. Üflediğim neyden çıkan manayı duyamıyordu o kadın. Belli ki sağırdı. Bende öyle cevap vermeyi münasip gördüm. Ama sizden özür dilerim. Sizi de kandırmış gibi oldum kusuruma bakmayın.

Sinirlendiğime utanmıştım. Genç otobüste neye üfleyip mest etmişti beni, şimdi de verdiği cevapla gönlüme üfleyip darmadağın etti beni. Sadece Eyvallah diyebildim. Düşünceli bir şekilde döndüm, eve doğru yürümeye başladım. Gencin arkadaşlarından biri ne olduğunu sormuş genç de onlara olanları anlatmaya başlamıştı. Seslerini duyuyordum. Sonra bütün sesler yavaşça kesildi ve yerini içimdeki sese bıraktı. Genç, benim o sesi duymamı sağlamıştı.

Şimdi huzurluyum. Sadece yürüyorum. İçimdeki melodileri, müzikleri, ney seslerini duyuyorum.

Belli ki sağır değilim...





Ahmet BAYRAM