Ülkenin birinde bir orman varmış.Bu orman bizim bildiğimiz ormanlara hiç benzemiyormuş.Orada her şey sevgiyle konuşularak halledilirmiş.Kimse kimseden korkmaz,kimse kimseye zarar vermezmiş.Mutlu ve huzurlu bir yaşam sürermiş ormanda yaşayanlar.
Ormanda büyük bir çınar ağacı varmış. Etrafında çalılar,fidanlar çıktıkça,dallarına yuva yapan kuşlar çoğaldıkca büyürmüş. Daha çok ağacı,daha çok kuşu korumak istermiş hep.Çalılar,küçük ağaçcıklar,yeni çıkan fidanlar onun gölgesinde mutlu yaşarlarmış.Hele kuşlar çınarın dalları üzerinde kocaman bir aile gibi mutlularmış.Her sabah en güzel şarkılarını çınar için söylerlermiş.Çınar her gün biraz daha büyüyerek,kuşlar,ağaçlar her gün biraz daha çoğalarak yaşamlarını sürdürürlermiş.Başka ülkelerden bu büyülü ormanı görmeye gelenler olurmuş.Orman aslında büyülü değilmiş ama her şey sevgiyle oluşturulup,sevgiyle yürütülünce büyülü sanıyorlarmış.
Bu sevgi ormanında günler mutluluk içinde geçerken beklenmedik bir şey olmuş, o gün sanki yaşam durmuş. Ormanın tarihinde ilk kez çınarın yaprakları dökülmeye başlamış.Kuşlar yuvalarını nasıl koruyacaklarını düşünürken ,diğer ağaçlar,çalılar,fidanlar, yağmurlardan ve güneşten nasıl korunacaklarını düşünmüşler. Ama çınarın yaprakları azaldıkca v e çınar halsizleştikce kaygıları artmış ,çınara ne olduğunu ve onu bu durumdan nasıl kurtaracaklarını düşünmeye başlamışlar. Ormanda yaşayan canlıların aklına gelmeyen bir şey varmış:herkes,her şey bir gün gelir, başka diyara gider. Çınar bir türlü yaşlandığını gitme vaktinin geldiğini anlatamamış.
Orman sakinlari kara kara düşünürken sarmaşığın aklına bir şey gelmiş:--Arkadaşlar,ben çınarın en uç dallarına kadar çıkayım, kendi dallarımı çınarın dallarına dolayayım,onu ayağa kaldırmaya eskisi gibi dik durmasını sağlamaya çalışayım belki işe yarar,demiş.Diğerleri sarmaşığın önerisine olumlu bakmış.Sarmaşık yavaş yavaş çınara tırmanmaya başlamış.Aslında zavallı çınarın onu taşıyacak gücü yokmuş ama kırmak istememiş sarmaşığı..Tırmanmış,tırmanmış...her yere ulaşmaya çalışmış.Bu arada da var gücüyle çınara sarılıyormuş.Hatta zaman zaman çınar nefes alamaz duruma geliyormuş ama itiraz edecek gücü gittikce azaldığından ses çıkaramıyormuş.Yaşlı ardıç ağacı,"hata yaptıklarını,yapılacak en güzel şeyin çınarı rahat bırakmaları olduğunu" dilinin döndüğünce anlatmaya çalışmış ama kimse dinlememiş.
Çınar,gittikce sararmaya,halsizleşmeye devam ederken,sarmaşık var gücüyle sarılmaya ve üst dallara tırmanmaya devam etmiş.Bir sabah bakmışlarki çınar ağacını hiç sesi çıkmıyor,sarmaşık dersen yorgun bitkin aşağıya doğru kayıyor. Ne yapacaklarını bilemez bir halde yaşlı ardıç ağacına koşmuşlar.Olanları bir kez daha anlatmışlar.Ardıç ağacı hepsini sakinleştirmiş.Ve onlara:"her canlının bir gün bu dünyayı terkedeceğini,ne yaparlarsa yapsınlar bunu engelleyemeyeceklerini" anlatmış.Diğerleri çaresiz kabullenmişler.Birinin aklına sarmaşık gelmiş,sarmaşık da mı gidecek artık diye ağlamaya başlamış.Ardıç ağacı,sarmaşık için daha erken olduğunu,ama tüm gücünü harcadığı için böyle olduğunu hatta çınarı çok sıkarak ona zarar verdiğini bir güzel açıklamış.Şaşırmış bu güzel ormanın sevgi dolu sakinleri. Ardıç ağacı konuşmasını sürdürmüş:-her canlı hatta cansız bile zamanla yıpranır bu dünyada kalma süresii doldurur ve gider. Ağlama sesleri yükselmeye başlayınca,ardıç,"bunun doğa kanunu olduğunu ,kanun dışına çıkılamayacağını"açıklamış.
Durumu kabullenmek zorunda kalan orman sakinleri sarmaşığa su vererek kendisine gelmesini sağlamışlar.Çınar ağacı için bir anıt yapmaya karar vermişler,ormanın girişine,boyadıkları taşlarla "koca çınarın sevgi ormanı "yazmışlar.Orman sevgi ile yaşamış yüzlerce yıl, zaman zaman aralarından ayrılanlar olmuş ama artık kabullenmişler bunu.İçlerinde sevgi olduktan sonra gidenlerin yerine gelenlerle de mutlu olacaklarını anlamışlar.
Gökten üç elma düşmüş, birini sevgi ormanının sakinleri paylaşmışlar,birini de onları merak edip görmeye gelenlere ayırmışlar. Diğerini ise bu masalı okuyan yüreği sevgi dolu çocuklara göndermişler...