“son çeyreğindeysen ben gibi, yol yakın, alış kadere…”

Sabırsız olsa da insan, hayatını kaderiyle yaşıyor… Arzular, öfkeler, bıkkınlıklar yontar hayatı, bitirir zamanı, Alır ömrü bir an gibi…

Masumluğu öfkeye döner doğanın, Yürünecek çıkar bir yol arar insan, Zorunlu doğar, mecburen ölür, Ürkse de ölümden, bilinmezleri sever, sürprizlere koşar, Maceraları yaşar, heyecanı ve şehveti ateşlerde söndürür…
İçine bir kere çekmeye gör yaşamın soluğunu…
İşte o an borçlusundur hayata…

Unutma bir gün ödeyeceksin, Vereceksin bedenini, kalacak ruhun, Yüzleşeceksin kaderle, Yaşam bu ya gizli sevdalarımızı, utancımızı, duygu damlalarını, İkliminde yaşayamamışlığımızı, Kendi halimize bırakılmamışlığımızı, düşün…....

Önce ağlarsın, sonra gülersin, Arzular, özlemler, tutkular, başarılar, hayaller, Son çeyreğindeysen ben gibi, yol yakın, alış kadere” dersin…

Soy ağacı gibi bir de hayat ağacı vardır... Çok narin bir ağaç... Özenle bakmak, sulamak, konuşmak ister… Sevgini hissetmek, ruhuna sarılmak hatta ruhuna, dolayısıyla da bedenine sahip olmak ister…

Bir de hayat yolu vardır… Kusursuz bir yol… Kimi zaman eğri, kimi zaman da doğru giden bir yol... Dünyanın yolu, insanlık yolu...

Öyle var olma ya da olmama oyunu değil bu… Derinliklerin oyunu… Sığ gelse de bazı şeyler, aslında her şey çok derindir... Düşünceler, sevdalar, yaşananlar, ve o yaşanamayanlar......

Anlam arayışları sürer belli belirsiz... Bazen farkına varırsın gerçeklerin, anlarsın, bazen de ahraz kalırsın; hiçbir şey anlayamazsın…

Durduramazsın oyunu… Perde aralarında prova yapamazsın… Zaman durmaksızın akıp gider… Son durakta inmeyi bekleme… Varamazsın yolun sonuna… Sadece kendi sonuna varırsın… yüreğin durmuştur artık, hayatın değil…

İnsan etkilendiği şeyi etkiler… Etkiye tepkidir bu… Nasıl dünyanın yolu insanlık yolunu etkiliyorsa, insanlık yolu da dünyanın yolunu etkiler... Kimi zaman savaş, kimi zaman barış; kimi zaman açlık, kimi zaman bolluk...

Her şey hayatın dengesindedir... Her şey dengedeyken sorun yoktur...
Önemli olan bu terazinin ayarının bozulmamasıdır…
Hayat oyunu, hayat ağacı, hayat yolu...
Bazen sıksa da bazen güldürür; bazen solsa da bazen canlanır; bazen çıkmaza girse de bazen açılır ufuklar...

Ahh be çiy kokulum hayatımda hiçbir şey “sen gibi” olmadı…
Hani sen diyorsun ya;“Yitik Bir Adam Benim Sevdiğim”
Yeni açan tomurcuklar biriktirir yaşlarını Çiğ tanelerinde...
Küf kokulu mahzenlerin karanlığına taşınır tüm anılar…
hazan sarısı renklerle... Karanlığın sesine çatlayan gülüşler kucağında dingin fırtınaların bırakmış kokusunu bulutlara...

Yoksuldur şefkat,
Fakirdir merhamet...
Ahhhh be köylü ...
Kıyısında yürüyorsun hayatın, kumları öğüterek...‘Bi’başına’sın"...
Fırtına artığı yosunlar yerlerde, tüm duygular darmadağın… ten’le bedenin gizemini çoktandır unutmuşsun…
Vazgeçmeyi seçtiğin bir eski anının gelip seni yine kıyına vuruvermesi yeniden… Yorgun sahiline… Sessiz, suskun ...

..

son çeyreğindeysen ben gibi…
Yol yakın, alış kadere
Gözlerimdeki buğudan bak…
yalandır yaşadığım
İstemem,
sensiz,
yağmurlardan
ıslanmaktan yorgunum

Artık...
Açılsın yüreğin
Ve yıldızlarının
Işığında yıkanayım ben…

...........

kıyı ege köylüsü ......