Bu karmaşada nasıl çizeceğim ki rotamı? Bu tedirgin yüzler, bağıran gözler ve ağızlar, patlayan bombalar, gaz bulutları, coplar, yüreği yanık anneler, dağlar bayırlar, o dağlara bambaşka bir anlam giydiren öfkeli insanlar arasında… nasıl bulabilirim ki yolumu?

Bu gürültüde her tarz müzik hoş bir melodiye dönebilir. Bir patlama yoktur ortada hiç değilse. Duyulan yalnızca müziktir. “Yeter ki kimsenin canını yakmasın.” deriz. “Bu ölçüte uydukça her müzik dinlenebilir.”

Bu kutupsal bakış açısında nasıl seçebiliriz ki minik ayrıntıları? Can yakmamasının bir şeyi değerli kılmaya yettiği bu nefret ortamında ‘güzel olan’ı aramak ‘abesle iştigal etmek’ değil midir?

Öyle bir siyah vardır ki karşımızda, önüne güçlü bir şekilde durabilmek için onun kadar net bir renk seçmemiz gerekir. Ona en zıt olanını… Siyah beyaz bir dünya kurmamız gerekir tüm gücümüzle savaşabilmek için karanlıklarla. O dünyanın beyaz yanına tıkıştırmak tüm farklı renkleri… Hepsine beyaz demek…

Ama dış dünyanın karmaşasından uzakta, dingin bir köşeye çekildiğimiz her sefer, aynı isyanın sesini duyarız derinlerimizde. “Sadece acı çekmemek yeterli değil.” diyen… “Mutlu olmak için daha fazlası gerekli...”