Hiç kaleme alamadığım satırım olmasın yaşarken ben...


Ben nefes alırken, edebiyatımla ziyaret etmeliyim her türlü duygu ve düşünceyi...


Bazen bir yaramaz çocuğun masmavi paraşütüne takılmalı düşlerim, bazen bir yaşlı adamın dayanma sabrına eşlik etmeli bekleyişim, bazen de hızır gibi yetişmeliyim uçuruma düşmeye ramak kalana...


Duruşum, boşuna yer işgal etmemeli bu gezegende...


Sorunlar üzerinde kafa patlatmayı bilmeli usum...


Beynim sadece benim için çalışmamalı, başkalarına da fayda götürmeli esmer ellerim. Başkalarına da iyiliğim dokunmalı. Başkalarına da gülümsemeleri bulaşmalı. Başkalarına da hayatın güzelliğini tattırmalıyım. Başkalarına da ’paylaşmak güzeldir’ dedirtmeliyim...


Aşk mesela... Yüreğimde bencilliğe kaçmamalı. Sarıp sarmalı her çiçeği kalbim. Koklamalı taşı toprağı iki burnum. İki kulağım değişik sesler duymaktan çekinmemeli. İki gözüm farklı görüntülere hazırlıklı olmalı. Bir dilim, birçok kez dost kazanmalı ağzını açtığında...


Bir yanım şiirselliğe dört nala koşarken; diğer yanım uslu durmaya alkış tutmalı...


Bir fikrim, sadece beni ön plana atarken, diğer fikrim herkes için anlamlı cümleler kurmalı...


Bir sağım, doğrularımı bir bir doğrularken; diğer doğrum insanların selameti için gönüllü rehberliğe soyunmalı...

Bir soluma, soluklanmayı mavide karar kılarken; diğer solum gökkuşağı renginde kollarını açmalı her merhabalaştığıma...


Bir ayağım, doyasıya özgürlüğü tadarken; diğer ayağım zorda olanların mutluluğu için adımlar öğrenmeli...


Boş yaşamamalı varlığım...


Değerinde kalmalıyım sahiplendiğim dünyamın...


Kıymetinde çizgimi korumalıyım öz ruhumun...


Ve yararlı, ve yardımsever, ve düşünceli, ve art niyetsiz olmalıyım her ortamda...


Çünkü yaşamak, başkalarına faydan dokunuyorsa ÇOK GÜZELDİR...