[ italik ]şimdi korkuyorum adını anmaya
adın ki..
ne çok yakışırdı adımın yanına
[ /italik ]

ipi kopmuş bir uçurtma gibi gökyüzünde salınırken, sana sarılmakla başladı
benim masalım
yalan yok, çok ama çok mutlu oldum
sevdim, özledim, ağladım
sonra…
sen sahibini buldun
ben bir telde asılı kaldım


kuyruğu kopmuş mavi bir uçurtmayım şimdi
her yanım dikenli tel yarası
yokluğunun ayazı çarpıyor yüzüme yüzüme
gülüyor muyum, ağlıyor muyum belli değil
bazen çılgın bir nehre karşı yüzerken, bazen kendimi suyun akışına bırakıyorum
bazen deniz kabukları gibi sert
bazen de iğde dalı gibi çıt diye kırılıyorum


sanma ki unuttum, cennetten kovulsam da unutmam seni
biliyorum bu yürek kimseyi artık öyle sevmeyecek
senin dudaklarından mutluluk içen dudaklarım
bir başka dudağı öyle öpmeyecek


giderken ne çok ben götürmüşsün, kendini öylece bırakıp ta içimde
ne çok ölmüşüm ben sana böyle
ne çok kanamış ım
ahh…
bu öküzün boynuzundaki yalan dünyada, bir dikili ağacım olmasa da
şiir satar yine bakardım sana
avuçlarımı yakmak pahasına helalinden ekmek getirirdim
çiğnetmez dim gölgemizi
kurda kuşa
yabana


açma eski defterleri yaşanmış her şeyin üstünü ört diyorsun ya…
örtülmüyor işte
kaç kez unutacağım diye yeminler ettim
kaç kez yeminim den döndüm
sahibinden kaçan köpekler gibi senden kaçtıkça
sana geldim


aldanma sen kınından çıkmış şiirlerime
aldanma mangalda kül bırakmayan sözlerime
ben sırtımı her dönüp gittiğimde, aslında hep sana koştum
uçurumun dibi de başı da sendin
ben senden aşağı, hep sana düştüm