Bana beni sardılar
bunu sen sandım
sen ve sabah
yarısında umudunu umduğum geceyi
düşünerek tırmandığım yokuş diplerinde
uzak ve uzun yerlerden sarktım kendime
hep bir bildiğimi hep bir bildiğinle değişrerek
çoğu hasar bir kaçı surat aslında sayfa
bu yüzünün bilindiği
sanki kış sanki mayhoş
sanki senli biraz
her şey



yine bildiğin gibiyim
bir çoğu cümle bir kaçı kurumuş dua
hepsi sarkaç
denilir ki
ruh bedenleri tırmalarmış senli cümle başlarında
fazlası istisna
azı kahır
tıpkı anne



yine bildiğim gibisin
burası galiba
eski sokaktaki ahşap kusur
en geç kaldığım avlu
hepsi
senli cümle çağlarına inanan surat
onca kusur onca küsürat




aslında tamda bilindiği gibiyiz
üç parmak yangın
tam bir ağız dolusu küfür
kimi saysak fazla kendine
az önce bir sonra
uyu
sayıklarken çok kenarından benden en uzakları
yüzünü bileyerek ömür kovuklarında
uyu
aşk bitti
bu şiir küsurat
uyu ve kal kalbinle
bunu yalnızca sana diliyorum





Yiğithan Güney / Küsurat

Aralık-15