Yine düştün yâdıma, yine ağladım anne!
Yine sardı gökleri âhım, feryâdım anne!

Gurbet, bıçak yarası… Kalbim bir ummân gibi;
Gözyaşı tûfânıyım taştım, çağladım anne!

Belki gözlerin dolar; yüreğine kor düşer;
O güvercin kalbine düşünce adım anne!

Üşüyor umutlarım, üstümü örtenim yok!
Bir bilsen şefkatine nasıl susadım anne!

Dizlerinde uyumak bir hayal kadar uzak;
Kırıldı bu diyârda kolum, kanadım anne!

Hüznümü anlatmaya kelimeler yetersiz;
Ne yâr kaldı geriye, ne istidâdım anne!

Hasret, kanayan yara… Mesâfeler amansız;
Gönül tebessüm bekler, sensiz nâ-şâdım anne!

Gül bahçesi haline dönecek bir gün dünya;
O gün gelecek bekle, gör, adım adım anne!

Sen gönlünü ferah tut, eksik etme duânı;
Sonsuz kudret sâhibi tek itimâdım anne!

Seni sılada yalnız, bıraktım gözü yaşlı;
O’nun Nâm-ı Celîl’i bütün murâdım anne!