benim adım çocuk
destansı bir kahraman değilim
o kadar yürekli olamadım henüz.
uçsuz bucaksız toprakları
çölleri vahaları aşarak gelip
bir ülkede yaşlanmak, evlenmek. hakkım değil







koca bir devletin milyonlarca kilometrelik sınırlarını
yeniden çizecek kadar büyük bir adam olamadım.
nefret ve öfke ile hatırlanan
hatta şerefsizlikle suçlanan
herkesten daha şerefli
herkesten daha delikanlı
herkesten daha cesur… olamadım






benim adım çocuk
yaşadığım toprakların merhametine sığınıyorum
Allah’a yemin ederim ki
bu şehirler ,caddeler , sokaklar
bir şekilde yaşadığım şehirler ,caddeler ,sokaklar değil
ey !!!
ülkesinden nefret eden bir hain kadar,
hatta onun kadar bile olamamış benim gibiler
ey beni ayıplayan, yuhalayanlar...






benim adım çocuk
kurşun attım ,kurşun yedim
üzerimden uçaklar ve helikopterler geçerken
ilk bombayı bıraktıkları an çıkan ince ses ile
patladığı an kopan kıyamet arasındaki ince sessizliğe şahit oldum
vuruldum tam göğsümden ...
nice büyük kıyametler gördüm.








benim adım çocuk
tek başıma
bütün dünyaya meydan okuyorum
tıpkı oğuz kaan gibi
alper tunga ,selahaddin gibi
kalpleri mühürlü olanların anlayamayacağı,
karadan gemileri yürütenlere inanmayanların idrak edemeyeceği
kuduz köpeklerin dişlerini gıcırdatacağı
bir isyan bu ,bir başkaldırı






benim adım çocuk
çanakkale’den hiçbir farkı yok.
kafkasyada çeçen mücahitlerine benzer
etiyopya, sudan , somalili gençleri andıran
beyaz dişli parlak gözlü habeşli gibi
doğu türkistanlı yiğit uygurlu gibi
suriye’nin aslanları, filistinin çocukları
dicle fırat gibi






benim adım çocuk
güneşi doğacak bir ülkenin evladıyım ben
içim bir kuyuya düşmüş
sabahı gösteriyor bana yıldızlar.
gözyaşlarına dokunuyorum,
karardığını düşündüğün alev yumağının sıcaklığını duyarak.
umutlarım vardı
suriyede ,ırakta kaybettim onları
sırtına yaslandığım anadolu, bana sırrını verdi
yalnızlığımı düşündüm, asırlarca süren
bir çivi gibi bir kapıya çakılmış
bitkin düşmüş beklemekten.







benim adım çocuk
suçumu coğrafyamda taşıyorum.
dicleye uyup akmayı özledim
yanımda akıp giden ırmaklar gibi
serin bir rüzgar dokunuyor yüzüme.
kalbimi mesken tutmuş
kirlerimi alıp, beni bırakması gibi
yorulmuş bir göle dönüştüm
içinde boğuldu hayallerim








benim adım çocuk
huzursuzum ...
düşüyorum dallardaki yapraklar gibi
ne kadar özgür olmak istesem de,
izinsiz açtığım çiçekler eziyor göğsümü
içimde sessiz büyüyor ülkem







benim adım çocuk
bir tarafta kanlı tarihimi inşa edenlerle birlikteyim
bir tarafta Kafkasya, Afrika, Filistin
bir tarafta Irak ,Suriye ,Mısır, Doğu Türkistan
bir tarafta kaderin üstünde bir kader vardır tasavvuru
silsilesi beynimi kemiriyor .







benim adım çocuk
yeni bir hayatın filizlenişini izlerken
içimden bir ismail yükseliyor
hiç yaşamamış gibi ,
hiç var olmamış gibi
benim gibi




redfer