Sen gideli dolaşıyorum yine
adı bilinmeyen sokaklarda ...
Duvarlarına gölgen düşüyor,
toprağında ayak izlerin var
dar virajlarda...
Güneş de aynı tür doğuyor
Yağmur da aynı yağıyor
arabir gök de aynı sesle gürledi
Rüzgar yine hezin-hezin titretiyor bedenimi
doğanın çocuklarından farklı sevdiğim-Rüzgar!
kokunu getiriyor arada burnuma ...
Binalar arasında sıkışıp kalmış boş daire
uğruyorum bazen, her köşesinde eskimişlik olan odasına
eski masanın üstündeki yırtılmış kağıtlar
rengi yıpranmış duvarındaki eski resimler
senin geçmişine götürüyor beni.
Evden çıkmadan son yaktığın sigaranın kökü
kalıyor halen, eski sararmış kül tablasında
dağınık yatağın ve baş ucundaki bir bardak su
seni andırır sararmış şeffaflığında...
Balkonunda yuva kurmuş barış kuşları
her yıl yavru üretiyor yumartalarından
kanat çırpıp uçmayı
ilk bu evde öğreniyor
uçuk eyvanın kararmış demir parmaklıklarından.
Her hafta baş çekiyorum böylece
Seni bende yaşatan anılarına ...
 
 
Aysel Abdullazade ... 01.07.2015