Olmuyordu çocuğu,uzun yıllardan beri,
Hastanede yıllarca,neler neler denedi,
Verdi onbeş yıl sonra,Mevlam çocuk onlara,
Sevindiler günlerce,sevdiler doya doya.



Oldu bir iki derken,tam altıydı kızları,
Evlat değil sanki kız,yüreği çok sızlardı,
Ne olacak mallarım,kim bakacak ilerde,
Olur bir şey miydi bu,konu komşu ne derde?



Çok istedi Allahtan,sallandı Arş-u Ala,
Kulum sen sabret diye,karşılık verdi Mevla,
Yok illa da olacak,erkek isterim illa,
Bunu diyen sen misin,verdi evladı ona.



Tercih etti kızlara,oğlum canım diyerek,
Ayırt etti evladı,tüm serveti vererek,
Kim bilir ki ne olur,bilinmez ki ilerde,
On tane oğlun olur,koymaz biri evine.



Oldu hayırsız çocuk,bulunmazdı böylesi,
Terbiyemi o da ne!Edepsizin kendisi,
Kan kusturdu çevreye,yaktı yıktı köyleri,
Herkes beddua eder,Rabbim sen kır belini!



Oldu bir zalim Ağa, çıkmıştı insanlıktan,
Gören insanlar derdi-Biraz Allahtan utan!
Yaşlanmıştı babası,sözü geçmezdi ona,
Başladı bedduaya-Rabbim onu yaşatma!



Neden Rabbim diyordu,yanlışım nerde oldu?
Senden istedim evlat,layık gördün sen bunu,
Geçmemişti aradan,bela verdi Yaradan,
İbret oldu civara,ders aldı manzaradan.



İstemeli Allahtan,her işte hayırlıyı,
Erkek olsun kız olsun,ayırt kayırt olur mu?
Kim götürmüş dünyadan,bir gram dünyalığı,
Yakışan müminlere,istemek hayırlıyı.

10.05.2015//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN
***