Eyvah eyvah, yine gururumu bedel vermişim
Zamanın ipotekli, çopur yüzüne
Tırmalanıp duruyor yanı başımda,
Kahkahasını basıyor kalbimin aort damarına
Diyaframdan yükselir azap seslerim.
Beni öldüren azraillimde, sen değimlisin?


Seni kime sorsam benden kaçıyor
Ürkek bakışın ardında yüzümdeki kesiler
Söz düellosuydu kırıntının bel kıran yanı
Her gün üşüşüyorsun çivisi çıkmış yüreğime
Ben ne melanet biriyim diyorum
Şehirler kuşatılıyor insanlar göç ediyor
Rüzgarlarda, sürükleniyor gül işlemeli düşlerim
Hala umuda yelken açıyor.
Pes doğrusu!


Salayım diyorum bu yaralı yüreğimi çağlayanlara
Ayrıştırsın acısını alsın kanımdan
Bir albatros gibi yalnızlığa kanat çırpmak ve
Kendi yüreğimde tek kalan gezgini ağırlamak
Sana biriktirdiğim özlemleri yüreğine dökmek,
Dileğin nedir diye sormak isterdim.
Çıkmalıyım bu anksiyete bozukluğundan
Eyvah eyvah sensiz yaşamak nede zormuş.


Özlem ÇETİN/MANİSA