[ italik ]
Hz Eba Bekir bir gün,Huzuru Saadette,
Huşuyla sohbet dinler,Resulullah minderde,
Geldi mescide bedbaht,karanlık ruhlu kimse,
Yakışıksız sözlerle,dahletti Eba Bekre.




Server-i Ekrem sustular,ona bir şey demedi,
Mübarek sessiz kalıp ta,biraz tebessüm etti,
Bedbaht durmaz konuşur,Eba Bekir durmadı,
Zaruret miktar kadar,ağzından laf boşaldı.




Resulullah kalktılar,ayrıldılar oradan,
Eba Bekir anlayıp,yetiştiler arkadan,
Ya Resul ona bir laf,demedin konuştukca,
Kalkıp ayrıldın benden,ben lafı konuşunca.




Fahri Alem buyurdu,Ya Sıddık duramadın,
O sana dil uzattı,kızdın cevabı verdin,
Melek gönderdi Allah,kovacaktı o zatı,
Konuşunca o gitti,yerini şeytan aldı.




Eba Bekir uyandı,konuşmam dedi asla,
Dikkati çekmek için,taş koydular ağzına,
Kim bir kelam ederse,düşünürdü çok defa,
Tefekkür edip hayli,konuşur ondan sonra.




Devamlı taşırlardı,ağzında Sıddık taşı,
Sukut edip her daim,okur tesbih tahmidi,
Söylemezdi kimseye,ne hayırdan ne şerden,
Dünyalık laf etmezdi,O mübarek katiyyen.

23.10.2014//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN