Zeytin Dağı’nın doruğundan
Bir dal uzat dünyaya
Haydi silkelen, topla kendini, kalk ayağa
Ne olur ağlama! Ve ağlatma beni Kudüs
Susmam bak sonra
Sen devam edersen ağlamaya

Neden yine kırık o
Ummanlara sığmayan gönlün
Niçin gözyaşıyla dost tebessümle küssün sen
Oysa bir mübarek kentsin, azizsin, Kudüs’sün sen

Hem Muhammet Mustafa’yı
Yedi kat semaya
Yolcu edip gezdiren bir mübarek üssün sen
Hem Musa ile İsa’yı
Onca rasulü ve enbiyayı
Kucağında emziren Kudüs’sün sen

Gece gündüz gönül gözümüzle gördüğümüz
Bir mübarek düşsün sen
Mescid-i Aksa sende, sen de yeryüzünde
Bir aziz ziynetsin, nadide bir süssün sen

Dün onlarca nebinin
Yüz sürdüğü bağ-ı bülbülsün sen
Ama bugün
Kara postallarla çiğnenen Endülüs’sün sen
Dikenlerin arasında
Yapayalnız, İstanbulsuz
Baharsız kokusuz
Parıltısız pulsuz, solup giden gülsün sen

Çileni çözdüm mübarek Kudüs senin
Sen var ya sen uygarlıkların şantiyesisin
Dağınık olur malum biraz şantiyeler bilirsin
Devam edecek kendimizi toplamadan
Tozun, dumanın, sisin…

Mesut ÖZÜNLÜ