[ italik ] Bir gün, güneşli bir gündü
Kaldırım kalabalık
Hava sıcaktı
Gölgesi yalnızlık türkülerine dalmış
Yürüyen diğerleri gibi
Yüreği yanık bir gençti
Belki de bugün
Türkülere son verecekti.
Belki duracaktı yüreğine akan yaşlar
Belki renk değiştirecekti
Hasret bitecekti belki.
Tam köşe başına gelmişti
Karşısına çıktı ansızın
Elinde kitapları vardı
Gölgesi türküler söyleyen
Güzel kızın.
Çarpışmadılar sinemadaki gibi
Sadece bakıştılar
Gölgeleri el sıkıştı
Artık iki gölge birer aşıktı.
Tarifsiz cümleler geçti gözlerinden
Bahane aradılar konuşmak için
Konuşamadılar.
İstemeye istemeye
Uzaklaştılar.
Bir ses geri dön bak diyordu
Garipti
Bu sesi ikisi de
İşitiyordu.
Yürüyen başların arasından
Aynı anda dönüp baktı gözler
Gölgeler koşup sarılmak istedi
Yabancıydı bedenler
Acabalar çıktı ortaya
Gölgelere dur dedi.
“Gülümsesem mi? ” diye
Tereddüt ederken dudaklar
Hep öncekini yedi saliseler
Ve
Ayırdı araya giren
Kendi türkülerini söylerken
Türkülerden habersiz başlar.
Bir âmâ kenarda şiir okuyordu:
“Farklı yönlere yürüse de ayaklar
Emel hep aynı yerden bakar
Kılık değiştirir bazen, üşenmez
İnsan olur insanın karşısına
Ömrünce belki bir kez çıkar.”, diyordu.

Turgut Uzdu
[ /italik ]

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir