ay ve güneş gülümserken
oturup yeni bir şiire sığındım
bu gecede tüm geceler anılarımda fırtınaydı
aynanın önünde su gibi sessizliğime yürüdü
küçük kentler
anladım gökyüzü donarken
hüzün kopçalanmıştı kanıma
bir başına kalmıştı dokunduğum her şey




saatler ilerlerken
tarihler sesimi düşürdü
düşüncelerim ellerimde çiçek gibi
kendime gittim
yağmur gibi akan aklımın rüzgarında
koyu karanlığa sürüklendim
ve yeniden tutsağı oldum ellerin




-ay ayaktayken gülüşü incinmiş güneş tepemde uyuyordu-




gün aydınlanmadı
savrulan fotoğraflar gözlerimi uzaklara bağladı
siyah zamanlar perde perde inerken
artık yalnız bir kadındım kalabalığımda
yüzüm hep toprağa bakan
bir varmış bir yokmuş karelerde
mavisiz dolaşıyorum



merhaba
beni çağıran bu kaçıncı adım
ne olur güneş gelmeden yanıma
bana bağırma
bak suskun sevdalar gibi
duvarlarda ağlıyor içeride
öldürüyorum benimle büyüyenleri
ve uçurum gözlerimde size
bir kez daha veda ediyorum


bu gece soğuk odalarda güneşe kızgın yüreğim



not:şiirimi güne layık gören değerli kurul üyelerine ve sayfama renk katan değerli şair arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.
saygılarımla