Sensiz yaşanmıyor
Hani karanlıkta bir gül açar çile kokar ya
Buzlar kaplar bahar akşamlarını
Tel örgülere takılır yürek
Sevdalara küser yıldızlar kayar
Güller elinde ağlar hani
Kefenin olur yüzündeki tüller
Baharlar kışa döner ya
Gök kuşağı unutur tüm renklerini
İşte sensizliğin acısı böyle bir şey
Karanlık her anım, rengi yok dünyamın...

Sensiz yaşanmıyor
Birikir hıçkırıklar gecenin koynunda
Yüreğime düşer damla damla göl olur
Ayrılığın feryadı yükselir ya semaya
Sensizlik kaybeder beni meçhullerde
Zindanlara hapsedilir sana olan sevdam
Aşk celsesinde kırılır ya kalem
İdam sehpası kurulur alaca karanlıklarda
Dar ağacına çekilir ya duygular
İşte sensizlik böyle bir şey
Ayrılır tenden ruhum, yaşayamam inan…

Sensiz yaşanmıyor
Boğazımda düğümlenirken son nefesim
Ben şimdi veda ediyorum sensizliğe
Vedalaşamadığım acılarımla birlikte
Bir denizin fırtınalar ardındaki durgun yüreğine
Demirliyorum şimdi yüreğimi
Mülteciyim gönül limanında
Sele kapılmış bir gül gibi çaresizim
Nereye sürersen sür bu gönlümü
Essin yine Mesih nefesin
Buselerinle can ver canana
Ab-ı hayat gibi süzül ,düş gönül toprağıma…


Özge Yağmur