I.

dil eşiğidir o sükût
ve aldıkça mutluluğun türevini
integraliyle artar hüznün
üzdün beni benle bak işte beni umut gözlüm



gömdün beni yine ruhumdan
daha ne kaldı sen'imde
yoksul bir yaradır şimdi sin yanım
yüreğime batar ölüm (s)ustalı melek



II.

söyle çocukluğum
kaç boyutludur bu yalnızlık
sözlerimin neyi var yine
nedir içime çalınan bu yaldızlık...



bir umudun (c)an ekseni gibi çizilir
bata çıka bir dünya yüreğime



gökyüzüm bedenimde mavicil bir umut değil
karanlığa asılıdır bir şık yasım da
giyinirsem bu siyahlığı lekelenir aşkım



şifte kararlı bir büyük anlamsın
kimse seni benden anlamasın
aşk üzerine sevmeyi alınmasın



III.


kan dokur bir anne
pıhtılaşan nehrinde gözlerimin
söyle çocuk
neden parantez içli'dir bu ölüm
bana acı uğramazdı kalırdı


şimdi filtresizdir çığlığım
dilimde bir adsızın ağıdı
kaç tarifelidir bu mutsuzluğum
acıyla kaybolan navigasyonu çıkmazlığımın
hangi toprağa dokunsam
günahın haritasında bulunurum


IV.

ve artık
bir lâhite çizilen kimliksiz lisânım ben
tırnak içimde bir önsöz;
nasıl bir yaşla uyanmalı daha bu göz