Yorgunluk,
Ne bir uykudur,
Ne bir dinleniştir.
Ruhumda ağır bir fırtına,
Sessizce çarpan bir çığlıktır.
Kimse duymaz,
Ben bile bazen kendimi duymam.

Adımlarım tutuk olur,
Sanki yer çekiyor beni kendine.
Dünya sırtımda bir çuval değil artık;
Dilsiz bir taş gibi duruyor içimde.

Gözlerimde değil,
Kalbimin tam ortasında bir yorgunluk.
Ne geçer zamanla,
Ne anlatılır birine.

---

Ben küçükken,
Dünya sokaktaki top kadardı.
Hayat, salçalı bir ekmekti,
Bir de domatesli peynir gibi saftı.
Bir sarılmayla iyileşirdi her şey.
Ve ne güzeldi…
Her şeyin bir çaresi,
Bir dönüşü vardı.

Akşam ezanında eve dönerdim,
Dizimde yara, içimde oyun.
Yorgunluğum terdi o zaman,
Hiçbir şeyin ağırlığı yoktu sırtımda.
Kimse yüzüme yalan söylemezdi,
Ben de kimseyi sorgulamazdım…

---

Ama büyüdüm annem.
Ve sokaklar daraldı önce,
Sonra insanlar…
Sonra gülüşler hesapla verilmeye başlandı.
Sevgiler azaldı,
Kısa vadeli yatırımlara döndü duygular.
Kimse uzun vadede kalmıyor artık,
Kimse derine inmiyor..

Düşmek artık dizimi değil,
Kalbimi kanatıyor.
Ve Anne…
Sen her şeyin ilacı değilsin artık.
Bazı şeyler susarak geçiyor,
Bazıları ise içini deşiyor.

---

Büyümek çok zor şeymiş annem…
Bir omuz arıyor insan,
Bazen buldum sanıyor,
Bir ses, bir ten, bir nefes…
Ama dokunuyorsun,
Ve anlıyorsun:
Omuz değilmiş.
İçe işleyen bir sessizlikmiş.
Sıcak sandığın,
Taş gibi betonmuş.

Omuzlar yük oluyor artık.
Yaslanmak değil,
Yarılmak gibi bir his bu.
Yaşla değil,
Ruhla çöküyor insan.
Bazı kırılmalar belirlediğin tarihe denk gelmiyor,
Bazıları sessizce yaş aldırıyor kalbe.

İnsan insana iyi gelmiyor artık…
Ve şimdi bir ayrılığın kenarındayım,
İçimden bir nefes çekiliyor gibi,
Sonsuz bir boşluğa uzanır gibi…
Samimi;
Ne tutan var elimden,
Ne “kal” diyen bir söz, ,
Hiç inandırıcı… değil.

Umudum kalmadı annem,
Ve yoruldum.
Hem de öyle böyle değil.
Bu defa içimin dibi yoruldu.
Ve hissediyorum:
Bu yorgunluk geçmeyecek.

Çünkü bu gidiş…
Çocukluğa değil,
Sana değil…
O'na veda gibi.

Şimdi susuyorum.
Çünkü kelimeler de yoruldu benden.
Dudaklarım değil,
Bakışlarım bile konuşmak istemiyor artık.

Bir gözyaşı gibi ağırlaştım içimde.
Ne geçmişe dönebiliyorum,
Ne geleceğe yürüyorum.
Sadece duruyorum…
Dibine kadar,
Kendime bile veda eder gibi.