Dün gece rüyamda gördüm seni
Vişne ağaçlarının altındayın
Birbirine yapışık ikiz vişnelerden
Koparıp bana uzattın.

Bana bakıyordun , sessizdin
Gözlerin ışıl ışıl parlıyordu
Yüzünde bir huzurun işareti vardı
İçinde bir tür neşe yanıyordu.

Gözlerim doldu seni görünce
Göğüs kafesim sıkışıyordu
Kızgındım sana, beni bıraktığın için
Sinirden vişneyi alıp ağzıma soktum.

Hem çiğidini hem dişimi kırmışım,
Sonra sen kırılan dişimi
hiç acıtmadan çekiverdin
Ve bana dönüp;

"Ölüm öyle bir şey ki,
ya insanın aklını alır yada usanmış bir akıllılık verir.
Dişini çektirirsin ya..
Dilin hep o boşluğa gider."

dedin.

Sana kızgındım , çok kızgındım
Bir an bakıp gözlerine;

"Beni neden bıraktın, hani dosttuk,
hani arkadaştık ölene dek?"

dedim.

"Ben sözümü tuttum..." dedin.

Yani
Şimdi
Yanlış
Anlamadıysam,
Sen öldün mü?

O yüzden mi yoksun aylardır?
Hem neden öldün?
Ben daha sözümü tutamadım
Seni ezberleyemedim.

Ey benim hiç tanımadığım
Ama en sâdık dostum!
Seni anlamam çok zaman aldı
Affet beni.

"Ben hep vişne ağaçlarının yanında olacağım, beni ne zaman görmek istersen buraya gel"

deyip kayboldun.

Sen benim için yüce bir insansın
Bu şiirin gizemini yalnızca ikimiz
Sadece ikimiz bileceğiz
Sen ve ben.

O zaman şimdi seni
Yüce Vişnu'ya emanet ediyorum
Yanına ebediyen gelene dek
Ey bahtsız dostum...