Nızıman bi şiir yazen desem, olmêyo…
Kâfiyesi oluyo, mânâsı olmêyo;
Mânâsı oluyo, kâfiyesi olmêyo;
İkisi olsa, ben olmêyon; olmen varên…
Yeter ki muhabbet ôsun; …yazmısam olmêyo.

İlham-milham ilâzımmış; öylü dêyolla…
İlhamı annadık da, milham ne? Dêyolla;
Gâri aşk-maşk oldêğni heral bilmêyolla;
İstê bilsinne, istê bilmesinne-vâsınna…
İnsanı şaşırtıvêyolla. U zaman da olmêyo

Kimsilê annımêyo benim merâmımı;
Geçêken gayvıdan, veriyom selâmımı,
Laflarlâsa, ne diyêm dêken kelâmımı,
Almêyolla selâmımı; almasınna vâsınna…
Kaham bozuluyo emme… bi şey demek olmêyo.

Her define arıyan, her yeri gazseydi…!
Her buldeğ yeri gazan, defini bulseydi…!
Her defini bulan da, her yere satseydi…!
Antika dandika düşerdi, êêê…, n’olurdu?
N’olcek…? Nalbant sarraf olurdu, ama olmêyo.

Aşk ilâzım en başta tabi aşk; yaa… Annaa…!
Nêmilâzım deme, öylü yazıyo yazanna;
Öylü arıyodu ki sözcük arıyanna…!
Öylü arıyodu ki…! Sevsi, bilivêcek…
Senin anneceğin yazıvecek emme olmêyo.

Aşka ne hâcet? Söz çok, deyip de ganmasın;
Öylü, aşkın kanunu olur ha sanmasın!
Böylü, şaşkın kanunu olur ha, annasın!
“Böylü mariyottu kanunu”ysa azdıran,
Aşkın kanunudur yazdıran. Başkı türlü olmêyo.

Nêmişim? Köylêmişim… ôsun… annêyom ya…!
Şöylü-böylü yazıyomuşum…! ôsun... seviyom ya…!
Âzımı ne gelîse gêsin. Hep dêyom ya…!
Dêyom ki, seviyom işte, n’olcêse ôsun…
Olmecese olmasın deyom emme: U da olmêyo.

ALİ şiir yazarmış dêyolla; nâh yaza;
Nâh yazmaz! Dêyolla bu sefer de, âh yaza;
Âh yazmaz; gâh yaza-gâh yazmaz ama Şâh(!) yaza;
Bazen Pâdişâhı, bazen âdi şâhı yaza; yazsın vâsın…
Sonuçta yazıyo ya… Yazmazsa olmêyo.