başımızı umuda yaslayıp
ekmeğin buğdayını uçurumlarda oraklarız
yüzmeyi böğetlerde öğrenirken
sabrın gölgesinde üşür ellerimiz
gül büyütürüz kuytularda
ötekileriz



notalarını tınında taşıyan
uzun şarkıların unutulmuş nakaratları gibi
sûzidilde ağlar yüreğimiz
eskimemiş yalnızlıklar bekler gecelerimizi
garipleriz



belki de şimdi siz
bırakıp faillerinizi gideceksiniz
ama biz mavi kuşlar misali
sahipleneceğiz sokakları
kimse bilmeyecek
ağladığımızı
çünkü geç kalınmış vakalarda
bütün hikayeleriniz yalancı sufledir artık
geride kalansa
bozkırda kaybolmuş
düğmesi kopmuş ırmakların yazgısı



biz öğretmenin gözlerinde yurt arayan
ışıkta saklanan
arkasız çocuklar



son kuşlar da vurulmadan dağlarda
çekilin yolumuzdan
zamanın duvarında yol alsın umutlarımız
rüzgarlara direnen kar çiçekleri
biat etmeyen
kardelenleriz
hep ölürüz
ama her bahar yeniden doğarız














06.06.2019 / Antalya
Sıtkı Özkaya