Ağaç ağaç ve hep birlikte, çamlar şarkı söylüyor;
Bütün orman titriyor ve iç çekiyor,
Üzücü, zira buraya rüzgâr, denizden geliyor ;
Yumuşaklığı müthiş ama acı bir tat saklıyor,
Akşamları uykumuzu getirdiğini ve yine,
Akan köpükte, çalkantıda ve serpintide
Ürkünç şafağın sıçrayarak doğduğunu hatırlıyor;
Ve, bir bir, yüksek kızıl çam ağaçlarının altında,
Tek düze dalgalarının sonsuz nakaratını söyleyen
Ya da tepelerini birleştirerek homurdanan
Mutluluk, uykuya dalıyor ve gözlerini kapatıyor
Hâlâ kaygılı bir rüyada, işittiğini sanıyor,
Eski kini ve boğuk hiddeti
Hafızasına yerleşen ve uykusunu kemiren çifti,
Hürleyen ve gözetleyen ve kuşkulanan ;
Ve sevinç, altın renkli ağaçların tepesinde
Akşamın kırmızılaştırdığı ve ânın kana buladığı,
Hoş ve yavaş hareketli güvercini andırıyor,
Şarkısı kuğurduyor ve kayboluyor ve sönüyor,
Çamların mırıldandığı kızıl uğultu içinde.

Henri de Régnier
Çev. Sunar Yazıcıoğlu