Bahar diye uyandık, gördük kara kışları,
Şu kısacık hayatta görecek kaç yaz kaldı?
Karları hiç kalkmıyor, sisli dağın başları,
Güneş bile çaresiz, bitmeyen ayaz kaldı.


Zakkumları büyüttük, gonca gül niyetine,
Her sözü senet bildik, bakmadık suretine,
Kimi makama kuldur, kimi de servetine,
Bütün renkler kirlendi, sadece beyaz kaldı.


Gidenlerden haber yok, onları çok özlerim,
Yollara baka, baka yorgun düştü gözlerim,
Dinlemedi hiç kimse, boşa gitti sözlerim,
Kelimeler tükendi, sessiz bir niyaz kaldı.


Tespih gibi dağıldık, ne dost kaldı, ne de yâr,
Dünyalık bir telaşla savrulduk diyar, diyar,
İki kelam etmeye gönüller hasret duyar,
Muhabbet tükenince, dilde buruk haz kaldı.


Bazı dertler yerleşir, kovulsa dahi gitmez,
Tabip çaresiz kalır, hiçbir ilaç kâr etmez,
Gönül tamirlerine bir ömür dahi yetmez,
Kesilince tedavi, sinede maraz kaldı.


Geldi geçti bir ömür; kah ağlaya, kah güle,
Katlandıkça büyüdü; çile üstüne çile,
Feryatlarım karıştı hoyratça esen yele,
Aşıklar susup gitti, duvardaki saz kaldı.




Sabri Koca