kanatsız bir melek gibi
bilinmeyen karanlığa daldı
sırtladı kökünden duygularını
kardelen ruhunda acılarla


kim bilir yüreğinde
kaç yetim çocuk üşüdü
güneş görmeyen sabahına uzak
keskin bir acı bıraktı


elimde değildi uzak durmak
hüzün veren bir acıda
nefes alıp vermek
ve bir gün ansızın çekip gitmek
soluksuz bir nefesle


nasıl bir duygu
suçlandığın bir kalpte
kelebek uçurmak
kanatlarını göklere taşımak
ıslatan üşüten yağmurda
bereket aramak


sonsuz uzanan kırlarda
renk renk topladığın çiçeklerle
umutlara merhamet yüklemek
gönül aşında sevgi bilmek
ateş eden bir silaha


biliyorum şimdi


yazmadıkça geberiyorsun
belkide içinde ki "ben'i" öldürüyorsun
bir çukura attığın çiçekler içinde
vedasız duygularına gömerek
gidiyorsun bir kardelen gibi
güzel yüreğinle evrenin tek kalbinde
sonsuz bir karanlığa


"güneş olduğun yere"


bana da düştü
güle güle


demek..