Ülküyü söyleyen ülküyü yazan,
"Bir Devrin Destanı" ne yazık bitti.
Başbuğ' un “evlâdım” dediği ozan
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

" Ölmez bu hareket ölmez bu dâvâ!"
Deyince sürgünden değişti hava
Gönüllere merhem, dertlere deva
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

O kadar açıktı o kadar netti
“Susmam” dedi susmak bir ihanetti
Sanki her tespiti bir kehanetti
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

" Merhaba" diyerek başlardı söze
Methedip övgüler düzerdi bize
Hiç boyun eğmezdi gelmezdi dize
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

"C5" işkenceyi zulmü anlattı
Âğıtları yeri göğü inletti
"Velican", "Hüseyin" neler dinletti
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Bozkurda âşıktı ülküye deli
Çağlayıp coşardı bir duygu seli
Uğruna aşardı türlü engeli
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Ayağında çarık elinde sazı
Haykırdı çıktığı kadar avazı
Zorluğa gönüllü, çileye razı
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Ne bir kez eğildi ne boyun büktü
Tek aşkı vatandı gerisi yüktü
Ülkücü nesilde payı büyüktü
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

On bir yıl sürgünden seslendi yurda
Güç verdi aşk verdi her bir bozkurda
Moral oldu moral her türlü zorda
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Ocaktan ocağa koşturuyordu
Turan Ülküsü' yle coşturuyordu
Ne bir gün dinlenip ne duruyordu
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Gözünü kısarak bakışı vardı
Kaşını devirip yıkışı vardı
Ülkü ateşini yakışı vardı
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Başkaydı üslubu kendine hastı
Her derde mutlaka bir parmak bastı
Kalemi kelamı duyanı sarstı
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Ozanlar ozanı, ulu bilgesi
Tanırdı Turan' ın her bir bölgesi
İşte destanları, işte belgesi
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

"Aha geldim gidiyorum" der idi
Ne günlerdi ne zamanlar hey gidi
Bir dert çıktı günden güne eridi
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Zaman daha neler neler gösterdi
Başbuğ' u özlerdi ölmek isterdi
Uçmağa yönelip murada erdi
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Musul' du Kerkük' tü o Türkistan' dı
Kırım Karabağ' dı dilde destandı
Erciyes Dağı' ydı, bütün Turan' dı
Ârif' çe yaşadı Ârif' çe gitti.

Hasan Hüseyin YILMAZ