Şimdi bir sonun başlangıcındayım
bir baharın sonunda
bir sonun açmazında
önüm ardımda
ardım sonumda
en sonunda
eninde sonunda...
Bir yokuşun başında
bir çıkışın kalışında
bir uçurumun ramağında
bir son dokunuşta
dışarda yağmur yağmakta
içimde fırtınalar kopmakta...
Bir savruluş ki; nefesim durmakta
bu bir sonsa, kavuştum sonunda
ardımda uzanmış yatan bir yol,
önümde kısalan bir ardımsızlık
bu; kendime doğru bir açmazlık
bu, gidişlerimin kendimsizliğini kırmaklık
bu bir bilinmezliğe çıkmazlık...
Giderken durmaklı
kaçarken sormaklı
önüm ardımlı
ardım önümlü
bu bir döngü
gelip giden
gidip gelmeyen...
Nihayet bir bilinmeyi hissettiren
düşüncelerden geçen
kaçmaklı; virgüllerden
son noktaya geldim ben...
Bir bilinmezdim, dilendim
bir dilekten düşlendim
bir düşten belendim
bir eleğe geldim, elendim...
hayatın içinden, ne de kolay geçmişim...
Kırılıp incelmiştim
susup sessizleşmiştim
durup hissizleşmiştim
kaçıp kimsesizleşmiştim...
En sonunda; yalnızlığımı keşfetmiştim...
Yüreğimde sevgi de biriktirmiştim, öfke de
hayallerim de vardı şu hayatta
umutlarım da
özlemlerim de
pişmanlıklarım da
hayal kırıklıklarım da...
Gelip geçti işte,
bir rüzgar gibi, esip gittim işte...
zamanı başa döndüremezdim
kaderi silemezdim
geriye gidemezdim
bir şansım daha olsaydı eğer
hiç düşünmezdim
otuz yıllığın hatırına
yine kendi hayatımı yaşamak isterdim...
ama şimdi;
gitme vaktindeyim
ve; gitmeliydim...