Güneşin peşine takılan zaman,
Yıldırım hızıyla akıp gidiyor.
Gönül dergahında yükselen duman,
Ömür defterini yakıp gidiyor.

Ne tehir ediyor, ne vazgeçiyor,
Bahar yaşanmadan yaz da geçiyor,
Vakit tamamlanmış, konan göçüyor,
Beklenmedik anda çıkıp gidiyor.

Akşamdan yatanlar çıkmaz sabaha,
Ecel diz çöktürür sultana, şaha,
Yolu beklenenler dönmezler daha,
Sanki pencereden bıkıp gidiyor.

Süfli arzularla baş edemeyen,
Sevgiyi gönlüne nakşedemeyen,
Ömründe bir defa sevdim demeyen,
Ardına pişmanlık takıp gidiyor.

Kibrini yüzüne perde edenler,
Şeytanın izine basıp gidenler,
İnsana kin ve nefret güdenler,
Dünya ve ahreti yıkıp gidiyor.

İnsanın düşmanı yine kendisi,
Başına beladır mal, mülk sevgisi,
Dünya ona kafi, yoktur gerisi,
Ölürken dişini sıkıp gidiyor.

Gönül sultanları, salih erenler,
Kalp gözü açılıp sırrı görenler,
Münzevi olarak hayat sürenler,
Dünyaya uzaktan bakıp gidiyor.



Sabri Koca