GÜNEŞİ KOVALARIM
Bir akşam üstü batan güneşe takıldı gözlerim,
Bütün maviler onu kovalıyordu,
Git yat karanlığın koynunda,
Sabah kalkarsın diyordu!

Ben kıvranırken acı içinde,
Bir el uzanır geceden,
Duman duman kaybolur hederlerim.
Sıkı sıkıya tutunduğum ay ışığına,
Bir nefes, bir ses bırakırım.
Zamanda bir yol bulur hayallerim.
Haykırmak gelir içimden,
Neredesin?
Usulca fısıldar bana zaman,
Bekle!
Ateşe dokunmak gibidir beklemek.
Sabredemiyorum,
Her an bir delilik yapabilirim!
Kuşlar, sizden öğrendim,
Konar konmaz uçmayı!
Ben güneş değim ki
Aynı zaman da aynı yerden
Doğup durayım
Ve aynı yerden batayım!

Yoksa eğer seni düşünen,
Merak eden,
Değer veren,
Özlemeyen,
Sesini duyunca sevinmeyen
Ve beklemeyen…
Sorarım kendi kendime,
Beni, benden eden şeyi!
Ge dediğimde gelmeyen.
Beklemeyi bekleten,
Umudu umutsuz kılan
Ve beni benden sürgün eden şeyi!
Artık bu gül bu dalda bu karar durabiliyormuş demek ki
Yine de ziyanı yok,
Kaybeden ben olayım.
O zaman ben de sabahları güneşe koşarım,
Suya bakar yolumu bulmaya çalışırım,
Takılırım mavinin peşine akşam üzerleri,
Güneşi kovalarım!..
Yusuf Yılmaz