BEN SENİ HİÇ SEVMEDİM Kİ
ben seni hiç sevmedim ki
ben senin sevgiye olan açlığını
yalnız zamanlarındaki çaresizliğini
senin bile farkında olmadan
geceler boyu içip içip
düşünmemek için uyumanı sevdim

kirpiğindeki nemi göstermemek için
başını eğmeni
gerçek dışı bir kadın olma bilincinde olmanı sevdim

ben senin bahar temizliği yaparcasına
kırıntı aşklardan kurtulup
yüreğinde bana yer açmanı sevdim

çok seviyor olmanı
mahcup bir edayla söylemeni
firari düşlerden
hatta
kendinden bile kaçarak
bana sığınmanı
ve bunu örtebileceğini sanmanı sevdim

onanmaz hatalarının
pişmanlıklarının
kızgınlıklarının dışavurumunu sevdim

bir çok hayranın olduğunu
ve
hiç birinin benim boşluğumu
dolduramayacağını sanmanı sevdim

biz ki bu yola çıktık rotası belirsiz
hangi dalga savurur
hangi kayalık önümüze çıkar
hangi volkan
hangi lav içimize akar demeden
bu gemi nereye gider diye düşünmeden
fora demeni
ve
hayatı akışına bırakmanı sevdim

uyuduğunda savunmasız çocuk yüzünü
uyandığında Polyanna gibi maskeni giyerken ki halini
aslında senin
sen olarak yakalanma korkularını sevdim

öyle ki
parmağım kanadığında
yüreğinin kanamasını
ve
benim sıcacık canlı canlı bir yüreğe dokunmak isteyen
bir el olabilme ihtimalini sevdim

sarhoşken masallarda bıraktığın aşk hikayelerini
kavuşmak isteyip te kavuşamadığın
bana olan o masum kini
nefretini
ve
rağmen vakur duruşundaki masumluğunu sevdim

deli kadın anla işte
ben seni hiç sevmedim ki
ben senin benimkine benzer düşlerini sevdim

Efkan ÖTGÜN
[ italik ]