Anladım ki vatanım, istilaya uğramış…
Yurdun adı Türkiye, ama Türk’üm diyen yok!
Bütün Türk’üm diyeni, biri gelmiş doğramış;
Kalanlar sinmiş yere, Türklük ırkım diyen yok!

Ezelden beri bir Türk, tüm cihana bedelken…
Bilmem ki nasıl inmiş, yerlere kadar yelken?
Çin Seddi’nden Tuna’ya, her yer Türk’üme yolken;
Nasıl olmuşta durmuş, dönen çarkım diyen yok!

Allah’ım, şu Arap dostu, kullarının hali ne?
Bunlar mı güç verecek, Türk’ün istikbaline?
Erk, paylaşmış yurdumu, katmışta ikbaline;
Kurutmuşlar suları, nerde arkım diyen yok…

Millet Türklükten değil, insanlıktan vazgeçmiş…
Bir baksan meczuplara, baldıran zehri içmiş!
Türk’ler aşı milletti, şimdikiler hep piçmiş;
Saçlar tüm atkuyruğu, hani börküm diyen yok…

Şamar oğlanı olduk, gelen, giden vuruyor…
Yurdum alttan kayarken, düşman dimdik duruyor!
Allah’ım, milletimi hangi soysuz kuruyor?
Ben soylu bir milletim, yok hiç korkum diyen yok!

İslam’ı yayan bendim, bu cenabet dünyaya…
Adaleti götürdüm, her yere, hem de yaya!
Gâvur aldı başını, çıktı mars ile aya!
Hani benim bu yerde, evim, barkım diyen yok…

Ben ezelden güçlüydüm, üç kıtaya hükmettim!
Altaylardan Tuna’ya, her dem gücümle yettim!
Neden sormuyoruz ki, ben ne oldum, ne ettim!
İşte benim en büyük budur farkım diyen yok…

Karaman-2018/08

Halil Şakir Taşçıoğlu