uymazlık matemimi tersyüz eden karamsar duygularım
hep tek düze atan kalbimin çatlak sesidir
alt üst oldukça içim ve dışım
hiç yama tutmadı ki yaralarım
kaybolunca umut ışığı tek başına kaldı gecelerim

hatıralar bir bir kayışta gittikçe dimağımdan
kalleşliğin o kör mermisi tek başına kaldı böğrümde
canımı canından koparan
uğruna helak olduğum o vefasız mı vefasız ece
içli bir türkü döktürdü yüreğimden
nağmelerini hüzne banan
kaybolunca tüm emekler ikaz etmişti secdelerim

meçhul bir el aşkı tek söküşte atı verdi yürekten
ne kaldı ki elimde o hoş sedadan
benliğime çöktü gönlümü karanlığa gömerken hicranlar
şimdi mi
her yer bana çok mu çok dar
ve de her yer de sanki de bir zindan
kaybolunca tümüyle gelecek tıkanışta kaldı nicelerim

bir kadındı güya ha var ha da yok arasından
şeytanlık fışkırıyordu çakmak çakmak o gözlerden
nifak çökmeden evel ki yüreğiyle
girmişti aniden sevgiye hasret kalmış şu garip döşüme
naçardı boyun bükük bir biçimde
ipini kökünden koparmadan da çok mu çok önceleri
o yalvaran gözlerindeydi biçareliğin yağmur gibi seli
hala daha ellerimde duruyor tüm ıslaklığı
yolunu kaybetmemişken şu saf dimağım
gönül demimde gül gibi gelirdi bana kokusu
koklamayı becere bildiğim kadar
kaybolunca vuslatım yok olup da gitti goncalarım

yalanlarının karası alnına sürülmemişken
hep ilkleri oynardı sevecen mi sevecen duygularda
sessiz ve sakin çökerdi insanlığımın karşısında
sus pus olurdu o anda tüm dünya
tüm bunlar o iblise boyun eğmemişken
sanki elimde bir servet vardı en elasından
kaybolunca tüm geçmişim saçını başını yoldu bacılarım

meğer ki o kadını ben ilk buluşta kaybetmişmiştim
içinin nankörüğünü bilemediğimden mi desem
sinsice benliğime sığındığından mı
bense hep muhabbetle şahikalarda çabalardım
çocuk gibi gülüşlerine eşlik ederdi o kirazımsı dudakları
daha keşfedilmemiş mevsimlere sürüklerdi beni istemleri
sahiplenme içgüdülerinin içinden
bana diz çökerttirdi tüm habis kötülükleri
varlığı için dağ bayırı bir koşuşta da aşmıştım
o yalvaran gözler uğruna
kaybolunca tüm hislerim şimdi özümü bulmakta bocalarım

bomboş yere yanıp da yakınmaktansa
koy verdim ipi
hemen o anda ellerinin sıcaklığını da yanına alaraktan
geriye bile bakmadan kaçar gibi çekip de gidiverdi o haspam
bana ondan da geriye
sadece acılara bulanmış apık sapık sözleriyle
ve cana kasteden hazan yağmurlarıyla
hiç nadas görmediğinden tarumar olmuş hüsran bağının kuru otları kaldı
kaybolunca tüm gelecek kahırdan öldürdü beni sancılarım

demek ki hiç düşünmeden çıkmıştım ben bu yola ki
denizinin mavisi işler sanırken ruhuma
ve tüm umutsuzluklarımı yok eder sanmışken
illa ki de okşanmamış ruhların mutluluğunu da beklerken
bir çekişte de alnımın tam ortasından vurulmuş oldum
kana susamış heceler saçılı verdi ağzımdan
Allahtan bul he mi
ve o andan beri hep kan damlar oldu tüm şiirlerime
kaybolunca ortadan o nankör haspa firakta kaldı gecelerim...



(02.08.2018) AZAP...